Sözün Başladığı Asıl Yer

□14.BÖLÜM□

Asansörden inen Eylem önce resepsiyona gidip Emre'nin hâlâ otelde olup olmadığını sordu.
"Bir dakika" dedi resepsiyonist.
"Arkadaşa sormam lazım"
Arkasını dönüp duvarda asılı olan telefonu kullandı ardından Eylem'e döndü.
"Evet. Otelden ayrılmamış. Havuz katındaymış"
Eylem gülümseyip başıyla onayladıktan sonra ellerini koyduğu ceplerinden çıkartıp arkasına döndü.
'O zaman yanına gidelim' diye geçirdi aklından ve yeniden asansöre binip odasına çıktı. Çekmecesinden çıkarttığı siyah, sırtı kuyruk sokumuna kadar açık hafif göğüs dekoltesi barındıran mayakonisini üzerine geçirip hemen yanında duran bornozunu giydi.
Aynanın karşısında kendisine baktı ve aklına gelen ilk şey yine Fethi oldu.
Keşanli ve Fethi ile çıktıkları operasyon.
O zamandan bu zamana kadar ne çok şey değişmişti. Atlattıkları badireler, Nişanları, Fethi'yi ömür boyu kaybettiğini düşünmesi...
Gözlerini kırpıştırarak aklından geçen bu olayları uzaklara göndermeye çalıştı. saçlarını iki kulağının arkasına atıp bornozunun ön cebine koyduğu telefonuyla yeniden odadan çıktı.

Havuza açılan kapıdan geçip içeriye girdi. Emre tam karşısındaki havuzda yüzüyordu.
Eylem boş şezlonga geçip oturdu. Telefonunu eline alıp üstlerinden bir bildiri var mı diye kontrol etti ardından telfonu şezlongun yanında duran masaya koyarak bornozunu çıkartıp havuza girmek için ayağa kalktı. Merdivenleri kullanmadan balıklama bir şekilde suyun dibine daldı. havuzun sonuna kadar suyun içinden çıkmadan ilerledi. Su yüzüne çıktığında dirseklerini mermere koyup ıslak saçlarını parmaklarıyla geriye doğru taradı.
Omuzunda hissettiği dokunuşla arkasına döndü ve aralarında en fazla beş santimlik mesafe bulunan Emre'yle karşılaşınca yana doğru kayıp gülümsedi.
"Eylül?" Emre'nin kaşları şaşkınlıkla çatılmıştı. Yüzünde ise ufak bir tebessüm vardı.
"Seni burda görebilmeyi beklemiyordum"
Eylem kendini zorlayarak gülümsemeye devam etti.
"Tesadüf oldu. Bende seni görmeyi beklemiyordum"
"Güzel bir tesadüf" diye ekledi Emre.
Eylem ise kafasını sallamakla yetindi.
"Dün için kusura bakma, yani bilekliği getirdiğinde verdiğim tepki için. Gerçekten seninle hiçbir ilgisi yok"
Emre'nin gülümsemesi derinleşti.
"Önemli değil"
"Hayır önemli. Sana çok sert davrandım. İş üzerine olan kızgınlığımı senden çıkarttım"
Emre, Eylem'in alnından düşen dalgalı saçını geriye atarken
"Anlıyorum" dedi.
O an da Eylem'in içinde kopan fırtınanın haddi hesabı yoktu. Emre'nin yüzüne değen elini alıp kırmak için neler vermezdi... ama kendisini tuttu, tutmak zorundaydı.
Tepkisiz kaldı ve elini yavaşça suya indiren Emre'ye baktı.
"Artık çıkmalıyım. Odaya geçip hazırlanmam gerek"
Emre gülümseyen suratını olabildiğince astı.
"Daha yeni geldin"
Eylem tebessüm ederken iç geçirdi.
"Evet ama kuzenimle buluşup iş yerine geçmem gerektiğini şu an da hatırladım"
"Anladım. E birlikte çıkalım o zaman. En azından odaya gidene kadar seni görmeye devam etmiş olurum"
Eylem gülümseyip başını salladı ve ikiside suyun içerisine dalıp havuzun diğer tarafına, geldikleri yöne, doğru yüzmeye başladılar. Suyun altından aynı anda çıkıp birbirlerine baktılar ve Emre'nin tebessümüne karşılık olarak Eylem'de gülümsedi.

Emre şezlongunun üzerine koyduğu havluyla saçını kurulduktan sonra kenara bırakıp, hemen yanındaki siyah tişörtü üzerine geçirdi. Eylem ise bornozuna sarılıp telefonunu eline aldı. Emre başıyla 'gidelim' demek ister gibi kapıyı işaret etti ve ikisi birlikte asansöre binerek odalarının bulunduğu katı tuşladılar.
"Havuzda önemli olmadığını söyledim ama teşekkür ederim"
Eylem kafasını Emre'ye çevirdi.
"Ne için?"
Emre'nin heyecanı kocaman açılmış yeşil gözlerinden belli oluyordu. Sırıttı.
"Dün bana ters davrandığını söylediğinde önemli değil demiştim ama önemliydi. Sana değer veriyorum ve bana bir açıklama yapmaya çalışman çok hoşuma gitti"
'Sen ne saçmalıyorsun. Bu sadece görevi riske atmamak içindi' diye haykırmak istedi Eylem ve her zaman olduğu gibi bu düşüncesini sadece zihninde canlandırdı.
Bir yandan gülümsemeye çalışırken diğer yandan bornozunun cebine koymuş olduğu ellerini yumruk yaparak kendisine hakim olmayı kolaylaştırmayı hedefledi.
Yumrukları işe yaramadığında ellerini birkaç saniyeliğine gevşetip tırnaklarını avuç içlerine geçirdi.
Bu olay Fethi'yi kaybettiği zaman başlamıştı. Ne zaman aklına gelse ağlamamak için tırnaklarını olabildiğince güçlü bir şekilde avuçlarına bastırarak hakimiyetini korumaya çalışıyordu.
Fethi'yi bulduktan sonra bunu yapmayı kesmişti.
En azından şimdiye kadar yapmamıştı ve ne kadar hastalıklı bir durum olduğunu bilsede bedenine ve ruhuna iyi geliyordu.

"Seni kırmak istememiştim. Karşımdaki kim olursa olsun bir insanı kırmak istemem"
Emre başıyla onaylayıp önüne döndü.
Sanki Eylem'den beklediği şey 'Evet sende benim için çok önemlisin veya Ben de çok kötü hissettim' demesiydi.
Ama daha çok beklerdi.
Evet görevini yerine getirmek zorundaydı. Bunun için onun istediğini duymasını sağlamak değil.

Asansörün kapısı açıldığında Emre elini havaya kaldırıp geçmesi için işaret etti. Eylem kafasıyla onaylayıp önce davranarak asansörden çıktı.
"Teşekkür ederim. Sen hiç inme. Bir daha asansör bekleme boşuna"
Emre kafasıyla onaylayıp asansöre yeniden bindi.
"Görüşürüz" dedi.
Eylem gülümseyerek karşılık verdi ve asansörün kapısı kapandığında Eylem de içinde tuttuğu sıkıntıyı derin bir nefesle boşaltırken odasına girdi. Kapıyı kapatıp başını yatak odasına çevirdiğinde ağzı kulaklarına varmıştı.
"Fethi"
Fethi ayağa kalkıp Eylem'e doğru hızla adımlandı. Bunu gören Eylem aynı şekilde karşılık verdi ve Fethi Eylem'in belini kavrarken, Eylem'de Fethi'nin boynuna sarıldı.
Gözleri birbiriyle buluştuğundaysa yanlızlıktan donmuş olan dudakları kendisini ısıtmak için kenetlendi. Dakikalarca ayrılmadan, sıcaklığı dudaklarının arasındaki ıslak dilleriyle azaltarak buluşturmaya devam ettiler. Sonunda ayrıldıklarında Eylem'in elleri Fethi'nin yanaklarına kaydı.
Fethi, Eylem'in alnından defalarca öptü ve ağzından çıkan tek bir cümleye karşın, Eylem gözlerinde daha fazla tutamadığı sevinçlerini birer birer yanaklarına akıttı.
"Seni seviyorum Eylem"