Sözün Başladığı Asıl Yer

¤18.Bölüm¤

Eylem, Emre'yle belirledikleri yere gitmek için hazırlanmaya başladı. Yarım büstiyer üzerine giydiği uzun kollu küçük taşlardan oluşan tül bluz ve altına giydiği ispanyol paça pantolonuyla aynanın karşısına geçti. Saçlarını dağınık bir topuz şeklinde toplarken bir kaç tutamınıda ayırarak ensesine bıraktı. O makyajını yapmaya başlamışken Fethi kapının girişinde kollarını birleştirmiş şekilde sevdiği kadının ne kadar güzel olduğunu bir kere daha farkına vardı. Aynı zamanda hissettiği kıskançlık duygusunu bastırmaya çalıştı.
Eylem makyajını tamamlayıp ayağa kalktı ve kollarını iki yana açarak
"Nasıl olmuşum?" Diye sordu.
Fethi boğazında gıcık oluşmuşçasına öksürdü ve yaslandığı kapı eşiğinden sıyrılıp bir iki adım öne çıktı.
Umursamaz görünmek için gözlerini kaçırdı.
"Güzel" dedi. Sesinde kayıtsız kalmaya çalışan ama başarısız olarak kıskançlığını hissettiren bir ton vardı. Eylem gülümsemesini gizlemedi.
"Ya, Başka bir şey mi giysem olmadı sanki bu, fazla siyah gibi ne dersin?"
Fethi irileşen gözlerini Eylem'e dikti.
"Şaka yapıyorum" dedi Eylem. Fethiye doğru ilerleyip aralarındaki mesafeyi kapattı.
"Yapma"
"Ama çok eğlenceli" Fethi ciddiyetle bir adım geriledi.
"Ben hiç eğlenmiyorum"
Eylem küçük bir kahkaha atıp aralarındaki mesafeyi yeniden kapattı ve Fethi'nin gitmesini önlemek ister gibi kollarını boynuna doladı ardından kulağına eğilerek fısıldadı.
"Beni kıskanman hoşuma gidiyor ne yapayım?"
Fethi sonunda tebessüm ederek kolunu uzatıp Eylem'in belini kavradı.
"Bak sen" derken, bu sefer Eylem'in kulağına fısıldayan Fethi oldu;
"Yeni bir görev aldım ve eminim ki bu da senin hoşuna gitmeyecek"
Eylemin gülümseyen suratı ciddileşirken Fethi'nin yüzüne bakmak için başını geriye doğru attı.
"Ne göreviymiş bu?"
Fethi sesli bir şekilde gülümsedi.
"Bu bir sır. Kimseye söyleyemem"
Eylem kendisini zorla tebessüm etmeye zorladı.
"Tabiki söyleyemezsin etik olmaz" Fethi hala gülümsüyordu.
"Kesinlikle. Etik olmaz"
Eylem kollarını indirip geri çekildi.
"Gitmem lazım. Emre çoktan gelmiştir"
Fethi'nin suratı o adamın adını duyduğu an düştü.
"Nerede buluşacaksınız?"
"Yemek yemek için bir yer belirledik ama bilmiyorum son anda fikir değiştirmezse plan bu"
"Nasıl fikir değiştirmezse? Bu adam kafasına eseni mi yapıyor?"
Eylem derin bir iç çekişle küpelerini takmak için aynaya döndü.
"Lafın gelişi öyle dedim Fethi"
"Gelir basarım orayı görürsün lafın gelişini Eylem Hanım"
Eylem yüzüne yerleştirdiği gülümseme ile elleri kulağında küpeyi takmaya çalışarak arkasına döndü.
" Allah allah ya şunun havalara bak sen. Hem senin de işin yok muydu? "
"Evet var ama bu orayı basamayacağım ve o adamı boğazlayamayacağım anlamına gelmez"
Eylem başını 'Aynen' demek istercesine aşağı yukarı sallarken dudaklarını birbirine bastırmış vaziyette "Hım hım" dedi.
Fethi ise tepkisini tek kaşını kaldırıp oflayarak verdi.
"Şimdi çıkıyorum" dedi Eylem, masanın üzerindeki titreyen telefonunu aldı. Hızlı adımlarla Fethi'ye doğru ilerleyip dudağına küçük bir öpücük kondurdu.
"Seni seviyorum ve çıkıyorum"
Fethi somurtkan suratıyla "Bende seni" dedikten sonra kapının kapanmasıyla arkasına döndü.
Adımını odaya doğru yönelttiğinde açılan kapının sesini duyarak durup arkasına baktı.
"Çantam" dedi Eylem masadan aldığı çantasını göstererek.
"Gidiyorum"
Kapı yeniden kapandı ve Fethi odaya doğru bir adım attığında yeniden açıldı.
Bu sefer askıdan aldığı ceketini gösterdi Eylem.
"Kasıtlı olarak yaptığını düşüneceğim"
Eylem anlamamış olsa gerek ki kaşlarını merakla çattı.
"Benden ayrılamadığın için kasıtlı olarak eşyalarını bırakıyorsun değil mi?"
"Ah ya" Dedi Eylem gülümseyen suratıyla. Çantayı koltuğunun altına sıkıştırıp ellerini havaya kaldırdı.
"Yakaladın beni. Oysa o kadar dikkat etmiştim"
"Benden kaçmaz" sonunda Fethi de gamzelerini tamamiyle ortaya çıkartarak güldü.
Eylem hızlıca ceketini üstüne geçirip kapıyı açtı.
" Bu sefer gerçekten gidiyorum"
Kapı Eylem'in ardından kapanırken
"Dikkat et!" Diye bağırdı Fethi.
Eylem'in sesi koridorda yankılandı.
"Merak etme!"