𝓶𝔂 𝓽𝓮𝓪𝓬𝓱𝓮𝓻 // 𝓚𝓶𝓽

Κεφάλαιο πενήντα - τέσσερα

"Θα πεθάνει!" μου ξανά είπε για δεύτερη φορά και τον κοίταξα αγανακτισμένη.

"Και εγώ είπα όχι. Μα γιατί να πεθάνει;" τον ξανά ρώτησα.

"Γιατί πρώτα απ' όλα δεν είναι καν πρωταγωνιστής και επίσης κοίτα που πάει ο μαλάκας!" είπε κοιτώντας την τηλεόραση. "Εκεί πέρα είναι ο δολοφόνος με -ξέρω και εγώ τι σκατά είναι- και ο αστυνομικός είναι απλά με ένα όπλο!"

"Καλάα! Να δούμε.. Αν δεν πεθάνει, θα στο κοπανάω για όλη σου τη ζωή!" του είπα.

{...}

"Χα! Στο είπα εγώ; εε;" φώναξε υπερήφανος με τον εαυτό του και τον αγριοκοίταξα.

"Είναι άδικο.." είπα με γκρίνια και εκείνος γέλασε.

"Όχι, καθόλου άδικο!" είπε και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

Δεν είπα κάτι απλώς στράβωσα τα χέρια μου κάτω από στο στήθος.

Εκείνος γελούσε και εγώ τον κοιτούσα με προσήλωση.

Έχει τόσο ωραίο χαμόγελο.

Σκέφτηκα και γέλασα κ' εγώ μαζί του μα μόλις συνειδητοποίησα τι έκανα σταμάτησα.

Αφού σταμάτησε να γελάει, κοίταξε την ώρα στο κινητό του.

"Ουαου! 20:30 πήγε η ώρα." αναφώνησε έκπληκτος.

"Δεν πας σπίτι σου; η Eunha θα σε περιμένει!" του είπα. Η έκφρασή του προσώπου του έγινε χαμογελαστή πράγμα που σήμαινε πως κάθε φορά που ακούει για την αρραβωνιαστικιά του, χαίρεται.

Άραγε με μένα ήταν έτσι;

"Όχι ακόμα! Να μη σε αφήσω μόνη σου." μου είπε και κάθισε στο καναπέ.

Το κινητό του άρχισε να δονείται και αμέσως το έπιασε. Έσυρε το πράσινο κουμπί προς τα αριστερά και το τοποθέτησε κοντά στο αφτί του.

"Ναι; Γεια σου αγάπη μου! Εδώ έξω είμαι.. Τώρα; καλά θα έρθω!" είπε και το έκλεισε.

Με κοίταξε και του χαμογέλασα πλατιά. Δε θέλω να καταλάβει πως.. πως ζήλεψα γιατί όταν ζήλεψα. Κάποτε μιλούσε έτσι σε μένα.

Κάποτε.. Κάποτε δηλαδή πριν 3 χρόνια. Πριν 3 γαμημένα χρόνια.