Cheerleader

12| Pier Night

3 hafta geçmişti. Annemi hiç bu kadar özleyeceğim aklıma gelmezdi. Ama hayatıma bir yerden devam etmek zorundaysam, onun gibi güçlü kalmak zorundaysam kendimi toparlamalıydım. Onun yerine ben ne mi yaptım? Okula rapor gönderip, 3 hafta boyunca içtim. Her anımız aklıma geldiğinde daha çok ağladım. Lou'nun kendine gel artık diye bağırışlarını kulak ardı ettim. Zayn'in telefonlarını açmadım. Kimseyle iletişim kurmadım.

"Selena?" Kapıma vuruluyordu. Zorlukla sızdığım yatağımdan kalkıp aynanın karşısına geçtim. "Bebeğim, ben geldim. Aç hadi kapıyı." Zayn'in sesiydi bu. Onu çok özlemiştim. "Kapıyı açıyorum. Sen otur odamda ben duşa gireceğim." Kapıyı açtım. Bana sarılmak için yeltendiğinde geriye çekildim. Hayır, ona kızgın ya da tavırlı değildim. Sürekli yanımda olmaya çalışıyordu fakat onu ben uzaklaştırıyordum. Nedenini bilmiyordum. Yere karaladığım onlarca kağıdı havalandırıp banyoya giderken Zayn'in ofladığını duydum. Onu üzüyordum. Buna hakkımın olmadığını söylediğinizi biliyorum. Haklısınız da. Sadece bana neler olduğunu anlayamıyordum.

Duştan çıkıp odama girmeden direk soyunma odama geçtim. Üzerime bir kot ve salaş kısa kollu bir t-shirt geçirdim. Saçlarımı ıslak bırakıp parfümümü sıkıp Zayn'in oturduğu ve düşünceli göründüğü yatağıma doğru ilerledim. Yerdeki içki şişelerine ve kağıtlara bakıyordu. Geldiğimi farketmemişti. "Zayn?" Benim sesimi duyunca irkildi. Yatağıma oturdum. Elimi ellerinin arasına aldı. "Neden bunu kendine yapıyorsun? Beni neden senden uzaklaştırıyorsun? Bir şey mi yaptım bilmeden Sel? Bu içki şişeleri, bu kağıtlar, neler oldu böyle? 3 haftadır kimseyle iletişim kurmuyorsun." Kafamı tavana doğru kaldırarak gelen göz yaşlarımı geriye göndermeye çalıştım. "Problem sen değilsin Zayn. Kimse değil. Ben sadece bilmiyorum kendimi o kadar boşlukta hissediyorum ki, sanki birilerinin beni tokatlamasına ihtiyacım var. Birinin bana kendine gel demesine ihtiyacım var. Annem gibi olamıyorum lanet olsun koskoca bir şirketin yükü üzerime kaldı ve ben o şirket hakkında hiçbir şey bilmiyorum. 3 aydır şirkete bile gitmedim. Kendimi o kadar zor durumda hissediyorum ki, hayatımın belki de en zor dönemi. Atlatmam gerektiğinin farkındayım, yalnız olmayacağının da farkındayım ama bilmiyorum işte. Beni anlayacağını biliyorum Zaynie. Seni kırmak istemiyordum." Belime elini dolayarak beni kendine çekti. Alnıma minik bir öpücük bırakıp ıslak saçlarımı okşamaya başladı. "Bence artık bir yerden başlamalıyız. Annen de böyle isterdi." Başımı sallayarak onu onayladım. "İlk önce şu odanı toplayacağız. Sonra seninle beraber provaya geleceğim. Sonra da şirkete gidip ne yapabileceğimize bakacağız." Ayağa kalktı ve beni de kaldırdı. Yatağımdan çarşafımı sökmeye çalışırken onu durdurdum. "Bıraksana, Fiona Teyze yapar." Kafasını olumsuzca salladı. "Biz yapacağız. Bu sana iyi gelecek."

1.5 saatin sonunda ben yerdeki kağıtları masama koyarken Zayn içki şişelerini çöpe atmıştı. Ben yatağıma oturup beklerken o telefonuyla konuşurken gelmişti. "Evet burada. Siz neredesiniz? Tamam geliyoruz." Yanıma sakince oturdu. "Okuldalarmış. Hadi biraz prova yapalım ha?" Kıkırdayışına bir tebessümle karşılık verdim ve beni yataktan kaldırıp aşağı indirmesine izin verdim.

20 dakikalık yolun sonunda okula gelmiştik. Siyah Range Rover'dan isteksizce inip arkamdan kapıyı kapattım. Ben indikten kısa bir süre sonra Zayn'de yanıma gelip kolunu belime doladı ve beni prova salonuna götürdü. Tam kapıya geldiğimizde duraksadım. "Ben bunu yapamayacağım Zayn. Hazır hissetmiyorum." Saçımı kulağımın arkasına kıstırdı. "Yanında olacağım. Bana baktığın an gülümseyeceğim istediğinde sarılacağım. Ama artık toparlamamız gerekiyor Sel. Hadi üzme artık kimseyi. Bunu başarabileceğini biliyorsun." Kafamı yukarı aşağı salladım ve beni yönlendirmesine izin vererek salona girdim. Herkes beni görünce sustu ve bana döndü. İlk tepkiyi veren Lou oldu. Koşturarak bana sarıldı. "Seninle gurur duyuyorum. Sen hep annenin en sevdiği çocuğu oldun."