Δεύτερο για σήμερα!
Kόκκινο το χιόνι κόκκινες οι σειρήνες κόκκινο κόκκινο
Κόκκινο το πουκάμισο της
"ΟΟΟΧΙΙΙΙ"
Κόκκινη η φωνή του ,τα χέρια του ζεστά ,το πουκάμισο του κόκκινο την αγκαλιάζει ποτίζει με το αίμα της
"ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ"
της ουρλιάζει, της φωνάζει και την αγκαλιάζει δυνατά
Κι επειτα χέρια τον απομακρύνουν, το φορείο, άνθρωποι , άνθρωποι πολλοί και φωνές
Το αυτοκίνητο..η διαδρομή..τα μάτια του στο πρόσωπο της
Κόκκινο πρόσωπο
Τα χέρια του κόκκινα καθώς την χαιδεύει στο πρόσωπο
"Έχει χάσει πολύ αίμα"
φωνές τηλέφωνα
Ο πατέρας του στην άλλη άκρη της γραμμής
Ψυχραιμία
"Ψυχραιμία" ψιθυρίζει στον εαυτό του " ψυχραιμία σε χρειάζεται" το ψιθυρίζει σαν προσευχή καθώς κοιτά τα χείλη της τα χέρια της το κόκκινο πρόσωπο της
δεν πρέπει να χάσει την πίστη του
Θα γίνει καλά
"Με χρειάζεται"
Κανονίζει μέσα απο το ασθενοφόρο με τον πατέρα της να έχει τους καλύτερους χειρούργους , δεν ξέρει ποια ειδικότητα θα χρειαστεί και ζητά όλους τους γιατρούς
"Φώναξε τους όλους να είμαστε σε ετοιμότητα για τα πάντα"
Ψύχραιμος
"Θα γίνεις καλά. Σου το ορκίζομαι. Εγώ θα σε φροντίσω τώρα κορίτσι μου"
Θα γίνει καλά. Σφίγγει το χέρι της
Πόδια που τρεχουν προς το φορείο, εκείνη κατεβαίνει , οι ρόδες του φορείου στην άσφαλτο
"Ζέτα " παίρνει μια μεγάλη ανάσα για να το πει. Ακούει την καρδιά του να χτυπά δυνατά
"Η Βαγγελιώ" η φωνή του σπάει. Δεν μπορεί να το πει
Ψυχραιμία
Ψυχραιμία
Οι λευκοί τοίχοι , οι γιατροί και μετά εκείνη χάνεται πίσω απο δυο θεόρατες πόρτες. Η στιγμή της σκέψης πως εκείνη δεν θα τα καταφέρει, πως είναι η τελευταία στιγμή που την βλέπει τον κάνει να λυγίσουν τα γόνατα του. Νιώθει ένα τεράστιο απειλητικό κύμα παράνοιας ετοιμο να καλύψει την λογική του.
