The Seductress

Seduction V.13

Shane's POV

"I told you, I would find you."

Halos manindig lahat ng balahibo ko nang marinig ang pamilyar na boses na bumulong sakin. And when his hot breath touched the back of my ear, a bolt of electricity runs through my whole being. Hindi ako pwedeng magkamali, It was really him!

Kung hindi siya nakahawak sakin aakalain kong nananaginip lang ako o kaya tinamaan na ako ng alak. Pero ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa kanya. Mula sa mga kamay niyang nakapulupot sa bewang ko, sa hininga niyang tumatama sa leeg ko sa tuwing humihinga siya at sa mga haplos niyang nagbibigay sakin ng kakaibang pakiramdam.

Ang tanging lalakeng naging laman ng isipan ko bawat gabi. Ang lalakeng kinamumuhian ko dahil sinaktan ako pero nakakabigay parin ng kakaibang epekto sa sistema ko.

Bakit hindi ko agad naisip yun? Hindi ko agad napansing siya lang pala ang nakakapagbigay sakin ng ganitong klaseng damdamin, ng ganitong klaseng pakiramdam. Crazily, how many times I denied it to myself, but still, my body tells the truth that this guy has still an effects on me.

At sa tuwing tinitignan ko siya ng ganito, habang nagkakadikit ang mga  katawan namin at nakikita ko ang kanyang mga mata, parang ang gusto ko nalang gawin ay magpatangay sa damdaming sinubukan kong ibaon sa limut.

Biglang natahimik ang paligid ng mawala ang malakas na tunog ng musika. Halos lahat napalingon ng may biglang magsalita sa mini-stage ng bar. Isang pamilyar na boses ng babae ang tanging maririnig na ingay sa loob ng bar. Nang tignan ko kung sino ito, halos lumuwa ang mga mata ko ng makita si mercy na nakatayo sa harapanan at may hawak-hawak na mikropono.

OMFG! Is she out of her mind? She's really going to sing? I mean, mercy got a beautiful voice but she only sing just when she's with us. She never tried ever in front of a crowd.

Natauhan lang ako ng bigla akong hilain ni marcus papalabas ng bar. Hindi ko man lang narinig na kumanta si mercy. Sigurado talaga akong may tinatagong siyang problema samin. Ayaw ko naman siyang tanungin kasi gusto ko kusa niya mismong sabihin sa amin yun.

Napansin kong nakalabas na pala kami ng bar. Hindi naman gaanong mahigpit ang hawak niya kaya alam kong hindi siya galit. Pero hindi parin maalis-alis ang kaba na nararamdaman ko at bilis ng pintig ng puso ko. Ewan ko ba, feeling ko nahihirapan akong huminga habang hawak-hawak niya ang kamay ko.

Natigil ako sa pag-iisip ng ipasok niya ako sa isang gray na sasakyan. I presume it's his. Nang makapasok narin ito sa driver seat agad nito iyong binuhay at pinatakbo. Doon ko lang naalala ang mga kaibigan kong naiwan parin sa bar. "Marcus, we need to go back. Nandun yung mga kaibigan ko."

Lumingon siya sakin ng ilang segundo saka ulit itinuon ang attensyon sa pagmamaneho. "May dala naman kayong kotse. They'll be fine." Saad niya.

"Baka they'll look for me." Giit ko parin.

"Reygen knows you're with me so stop worrying." Pagsisiguro niya.

I sigh and just stare outside the window, ilang segundo ang nagdan bago ako umimik. "How did you know we brought a car? Kanina mo pa ba kami sinusundan?"

"Yeah." Tanging sagot niya.

Tumahimik nalang ulit ako pero may naalala akong itanong. "So, how did you.." Naputol ang sasabihin ko ng magsalita siya.

"Find you?" He pause then gaze at me for a second and turn back at the road. "Well, I have ways, mahal. You know I always do."

Wala na akong masabi kaya tumahimik nalang ako saka humalukipkip sa inuupuan ko. Buong akala ko galit na galit siya sakin dahil sa nangyari ng araw na yun. Pero bakit nandito parin siya kasama ko? Bakit gusto parin niyang manatili sa tabi ko? "Should you be mad at me? Or maybe break up with me?" Di ko napigilang itanong.

Kumunot ang noo niya, "Why the hell should I do that?"

I bite my inner lip and tried to look serious in front of him. "B-Because I cheated?"

I heard him sigh, "No, you didn't."

"How sure can you be that nothing happened between me and David that day? That I didn't cheated on you?"

He just shrugged and gave me his sweet smile. "I just know and I just love you."

"Bakit ka ganyan? Bakit mo ko pinapahirapan ng ganito?" Ramdam ko ang pangingilid ng luha sa mata ko. Ayaw kong makita niya yun kaya yumuko nalang ako at umiwas ng tingin sa kanya. "You're slowly melting my defenses and I hate it." I whisper.

****

Hindi na ako nagtaka kung alam rin nito kung saan kami nag-iistay. Pagkapark na niya ng kotse, derederetso akong bumaba at pumasok sa loob ng hotel. Ramdam kong nakasunod lang si marc sakin kaya mas binilisan ko ang paglalakad.

Ayaw kong makita niya na apektadong-apektado parin ako sa kanya. Na sa tuwing nasa malapit siya halos magwala ang puso ko, na feeling ko sa sobrang lakas ng pintig ng puso ko baka bigla nalang niyang marinig yun.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa elevator, dali-dali kong pinindot ang button para agad sumara iyon. Pero bago pa yun mangyari ay nakapasok na ng tuluyan si marc.

"Don't tell me, you have plans on staying here, too?" Tanong ko na nakataas ang isang kilay.

"Okay, I won't tell you." Sagot niya habang nakahalukipkip sa tabi ko. Pasimple din tong lalakeng to eh, ang lawak-lawak pa nung elevator pero halos dumikit na sakin. Kaming dalawa lang kasi ang nakasakay dun.

"Marcus!" Naiinis na talaga ako sa lalakeng to. Kunti nalang baka mabatukan ko na ito.

"What?" Pacool parin nitong tugon.

I breathe deep to compose myself. "Seriously, mag-iistay ka talaga dito?" Mahinahon ko ng tanong sa kanya.

"Yeah."

"Hindi pwede." Agad kong tutol.

"Bakit ba?" Medyo inis na sabi niya. Nakatutok na ngayon ang mga mata niya sakin habang magkasalubong ang mga kilay. Talagang siya pa tong may ganang mainis ha!

Hindi nga kasi pwede kasi baka mahulog na naman ako sayo! Gusto ko sanang isigaw sa kanya pero pinigilan ko.

Hinarap ko siya. "You can't stay here." Giit ko na seryoso parin ang mukha. "I'm here to bond with my friends, and we made a deal na no boyfriends allowed." Pagdadahilan ko nalang though totoo naman talagang may deal kaming magkakaibigan na no boyfriends allowed sa bakasyon naming to.

"I don't care, I'm still staying. Hindi kita pwedeng iwan dito." Pinal na anito.

"Why?" Pagkasabi ko nun saka naman bumukas ang pinto ng elevator pero hindi ako gumalaw, ganun rin siya.

Hinihintay ko ang sagot pero tahimik lang itong nakatingin sa akin. Hanggang sa may tumunog ulit iyon hudyat na papasara na ang pinto kaya agad ko itong pinigilan.

Napabuga nalang ako ng hangin saka nag-umpisang maglakad. Pero bago pa ako makahakbang palabas ng elevator, narinig ko siyang magsalita.

"Kasi ayaw ko na ulit mawalay sayo ng matagal. Gusto ko araw-araw kitang nakikita, oras-oras kitang nakakasama. I tried not to see you but It kills me." Seryosong saad niya habang unti-unting lumalapit sakin. At ng tuluyan na siyang nakatayo sa harapan ko, "I don't think I can bear loosing you again, Shane."

And As if like the time runs slowly as he move his head closer to mine. Parang naging slow motion ang paglapit niya sakin. With his stare, it's like he's telling me what he feels. Like he's telling me how he loves me. What he feels is visible in his eyes, na parang sinasabi ng bawat tingin niya na ako lang, tanging ako lang ang babaeng mamahalin niya. I felt my heart beating so fast, as what it always do when Marcus is around.

Dapat galit parin ako sa kanya hanggang ngayon. It took me years to make my heart as cold as ice, but it only took him seconds to melt it, to melt my cold heart. Turn my cold and freezing heart into warm and make it beat again. And when our lips finally touch, it feels like the very first time we kiss. The intensity, the passion, the emotions...... the love.

Now I admit it, the thing that I always keep on denying to others and to myself. The truth that I'm still not over with him, that I'm still crazily in love with Marcus Real Madrigal.