ÖLÜLERDE YAŞAMAK İSTER

6. bölüm ( Acı)

" Bazı yalanlar güzel,bazı gerçekler acıymış..."

Kuzey yutkundu ve cevap veremedi.

"Hadi gidelim artık."

Hayır gitmeyecektim. Ayağa kalktım ve çekmeceyi açtım. Annemin kolyesini alıp boynuma taktım. Sonra dolabını açtım ve önüme bir zarf düştü. Kaşlarım çatıldı ayaklarımın önüne düşen zarfı eğilip elime aldım ve yatağa oturdum. Kuzey yanıma oturdu ve zarfı açtım.

Çiçeğim sen çok güçlü bir kızsın biliyorum.
Kaç gündür telefonlarım susmuyor tehdit ediliyorum. Benim 2 evliliğim oldu bunu bilmiyordun bana kızıcaksın evet biliyorum ama sen hep affedersin sevdiklerini.
Evet beni arayan hep ilk eşimdi yani senin gerçek baban Mehmet  Borsan değil.
Gerçek baban Ekrem Çelik. Beni almaya geleceğini söyledi dün. Ekrem benim ilk aşkımdı ama beni aldattı ozamanlar sana hamileydim. Ekremin'de gözleri senin gibi yeşildi. Sonra sen doğdun ama Ekrem zamanla şiddet uyguladı ayrıldık. Ama Ekrem sana hamile olduğumu bilmiyordu saklıyordum seni ondan.Sonra Mehmet'le evlendim. Ailemin zoruyla evlenmiştik. Ondanda çok şiddet gördüm ve onunlada ayrıldım. Sende çok yıprandın zamanla sana söyleyemedim kızım. Eğer bu mektubu okuyorsan bilki kaçırıldım yada öldüm bilmiyorum başıma ne gelir. Ne olur affet beni yalan söylemek zorundaydım çünkü seni korumak zorundaydım. çiçeğim sakın ağlama üzülme kendine çok iyi bak ve birde beni affet olur mu? Çünkü sen affetmeyi bilen bir kızsın seni hep merhametli büyüttüm. Ne olur yalvarıyorum sana beni anla ve beni bulmaya çalışma kendini koru kolla ve birşey daha söylemem gerekiyor.
Senin bir abin var ama o kaçtı onu bulamadım. Ama gitmeden önce notunda geri döndüğümde kız kardeşimi alıp kurtaracağım dedi. Merak ediyorsun biliyorum. Ama araştırdığımda onun eskişehirde yaşadığını ve kendi şirketini kurduğunu öğrendim çok gururlandım!
Abinin adı Arda Çelik git onu bul.  Ve çiçeğim unutmaki sen Dolunay'sın karanlığı aydınlatırsın ışığın hep daim olsun. Işığını söndürmelerine izin verme.
(Karanlığa gizlensende , kalbim bulur seni)
Seni seviyorum.
Annen...

Kanım çekildi,zaman durdu,nutkum tutuldu,kalbim atmayı durdurdu nasıl ifade edebilirimki? Ben kandırılmışım en güvendiğim en sevdiğim insandan
Annemden...
Yutkunmaya çalıştım yutkunamadım. Hani olurya boğazının düğümlenir yutkunmaya çalışırsınız ama canınız yanar yutkunamazsınız. Bende öyleyim şuan bazı yalanlar güzel,bazı gerçekler acıymış bunu anladım.
Kime inanacaktım ben anne? Kime güvenecektim? Neyim kaldı şimdi?
Ben kimim? Gözlerim doldu ve yaşlar sessizce yanaklarımdan süzülüp gitti kuzey bir iç çekti. Ve ifadesizce bana baktı. Beni kendine çekti ve bir anda sarıldı.

"Geçicek diyip boş teselliler vermiyeceğim.geçmicek ama atlatabiliriz?"

Onu ittim ve öfkeyle ayağa kalktım.

"Ya sana noluyor kuzey? Sen daha yeni hayatıma girdin beni öptün! Neyiz biz sevgili falan mı neyiz biz!"

Kuzey elimi tuttu ben hızlıca elimi geri çektim.

"Dolunay yapma."

Bağırmaya başladım ve sesim odada yankılanıyordu.

"Ne yapma ya ne yapma! Bıktım ben bu hayatı yaşamaktan sen de bırakıcaksın beni yalan söyliyeceksin biliyorum ve zaten insan öyle kısa sürede tanıştığı birine aşık olamaz anladın mı? Çocuk değilim ben! Birbirimizi tanımıyoruz bile!"

"Dolunay sakin ol."

"Olmicam sakin falan delirdim ya delirdim!
Aklımı yitirdim."

Sesim titremeye başladı başım dönüyordu lavaboya koşup musluğu açtım elime biraz su doldurup yüzüme tuttum ve kafamı yavaşça aynaya kaldırdım.