THE COLOR OF THE SOUL

3. Παγωμένη Ανάσα

Μια βδομάδα μετά ο Στέφαν επέστρεψε ξανά στο σχολείο, τίποτα δεν έδειχνε να πάει στραβά, όλα ήταν όπως πριν. Οι στιγμές μαζί του γίνονταν όλο και πιο πολύτιμες, χαρίζοντας μου περισσότερα χρώματα και συναισθήματα. Ο Στέφαν ήταν ένα άτομο που πάντα τον συντρόφευε η καλοσύνη και η ζεστασιά και όλοι είχαν να πουν κάτι καλό για εκείνον. Πάντα ήταν φιλικός και ευγενικός με τους γύρω του και όλοι τον σέβονταν, ακόμη και οι μεγαλύτεροι, μιας και έλεγαν πως ήταν πολύ έξυπνος και σοβαρό παιδί για την ηλικία του.
Μετά το σχολείο κάναμε την κλασική βόλτα στην θάλασσα, όμως ο άνεμος δεν ήταν πολύ φιλικός, αναγκάζοντας μας να κάνουμε το βάδισμα μας πιο γρήγορο. Ήταν όλα πολύ όμορφα, βυθισμένα κάτω από το λευκό στρώμα χιονιού. Ο ουρανός ήταν νεφελώδης και θαμπός, όμως τα χρώματα τριγύρω μου ήταν τόσο έντονα και χαρούμενα, ειδικά τα πράσινα μάτια του Στέφαν, που ξεχείλιζαν από χαρά. Πάντα μου έλεγε πως παρόλο που ήμουν δεκαεπτά είχα ψυχή μικρού παιδιού, δίνοντας χρώμα σε ότι υπήρχε γύρω μου, ίσως να είχε δίκιο.
Μετά από αρκετό περπάτημα ο Στέφαν μου είπε :
- Έχω μια καλή ιδέα... Θέλεις να πάμε να δούμε την μικρή λίμνη στο πάρκο; Σίγουρα θα έχει παγώσει με τόσο κρύο.
-Ναι! Αλλά να μην κάτσουμε πολύ, είπα στην μητέρα μου πως θα γυρίσω γρήγορα, για να πάμε στην θεία Έλενα.
-Εντάξει, δεν νομίζω να σου πει κάτι. Είπε λίγο ενοχλημένος.
-Δεν είναι αυτό... Απλά... Τέλος πάντων, πάμε.
Είπα αδιαφορώντας για την υπόσχεση που είχα δώσει στην μητέρα μου.
Φτάνοντας στο πάρκο ο Στέφαν με οδήγησε πίσω από κάποια μεγάλα δέντρα, βαθιά μέσα στο δάσος. Για αρκετά λεπτά περπατούσαμε μέσα απο μια άγνωστη περιοχή, ώσπου φτάσαμε μπροστά από μία μεγάλη λίμνη.
-Τι τέλειο μέρος! Είπα αρκετά χαρούμενη.
-Ναι πράγματι... Την βρήκα καθώς έψαχνα για να βρω τον σκύλο μου τον Τσάρλι, πριν πολλά χρόνια.
Η αναφορά στο παρελθόν του μου φάνηκε λίγο παράξενη, μιας και δεν μιλούσε και πολύ για το παρελθόν του.
-Πρώτη φορά βλέπω αυτήν λίμνη.
Είπα μπερδεμένη.
-Ναι, δεν ξέρουν πολλοί αυτό το μέρος.
Προχώρησε προς τον πάγο και ξανά είπε
-Έλα, η λίμνη είναι παγωμένη.
Διστακτικά ακούμπησα την μύτη του παπουτσιού μου στον πάγο, δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για αυτό.
-Στέφαν... Είναι λίγο επικίνδυνα.
Είπα λίγο φοβισμένη.
-Έλα, μην φοβάσαι.
Έπιασε το χέρι μου και μαζί ανεβήκαμε πάνω στον πάγο.
Η καρδιά μου χτυπούσε, ήξερα πως αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.
-Στέφαν μην περπατήσουμε πολύ, δεν φαίνεται πολύ σταθερός ο πάγος.
-Μην φοβάσαι βρε χαζό, αφού σου είπα ότι δεν υπάρχει κίνδυνος.
Είπε χαμογελώντας πειράζοντας με.
Καθώς περπατούσαμε πάνω στον πάγο ένιωσα κάτι πολύ παράξενο, γύρισα πίσω μου και τότε είδα ένα μεγάλο μαύρο σκύλο, ο οποίος ερχόταν προς το μέρος μου, έκανα μια απότομη κίνηση με αποτέλεσμα να πέσω κάτω στον πάγο. Ο Στέφαν με αργά βήματα ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε
-Μείνε ακίνητη.
Ένας παράξενος θόρυβο έκανε την καρδιά μου να σταματήσει, ο πάγος άρχισε να κάνει ρωγμές. Ο Στέφαν προσπάθησε να με βοηθήσει σηκώνοντας με και με αργά βήματα περπατήσαμε προς την άλλη μεριά, μόνο που ο πάγος δεν θα μας άντεχε και τους δύο.
-Νάντια πήγαινε πρώτη. Είπε ο Στέφαν προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμος.
-Δεν μπορώ μόνη μου! Του είπα αρκετά νευρική.
-Μην φοβάσαι, αν περπατήσεις αργά δεν θα γίνει τίποτα. Με καθησύχασε και άφησε το χέρι μου.
Με αργό βάδισμα κατάφερα να φτάσω στο έδαφος, αμέσως το βλέμμα μου στράφηκε πάνω του. Ο Στέφαν άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου,  ώσπου ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γεμάτη φόβο και πανικό, μη μπορώντας να τον βοηθήσω. Ξαφνικά ο πάγος υποχώρησε και ο Στέφαν έπεσε μέσα στο παγωμένο νερό της λίμνης, αυτόματα έτρεξα προς τα εκεί, προσπαθώντας να τον σώσω, όμως είχε παγιδεύτει κάτω από τα μεγάλα κομμάτια πάγου.