THE COLOR OF THE SOUL

6. Τοξική Αγάπη

Το κενό στην καρδιά μου γινόταν όλο και μεγαλύτερο, χάνοντας έτσι και το τελευταίο χαρούμενο χρώμα της ψυχής μου, δίνοντας τροφή στο σκοτάδι.
Η ψυχή μου πονούσε, όλα γύρω μου ήταν λάθος, ένα μεγάλο ψέμα. Ο θυμός και η οργή κυριαρχούσαν στην ψυχή μου, μαζί με όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα. Η θλίψη ήταν το πιο δυνατό συναίσθημα, κάνοντας με να πονάω περισσότερο. Οι αναμνήσεις ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, μιας και μου θύμιζαν πως το άτομο που τώρα μισούσα κάποτε ήταν η άνοιξη και το καλοκαίρι μου. Όλα τα όνειρα μου άρχισαν να γίνονται στάχτη, χωρίς να αφήνουν τίποτα να ριζώσει, γιατί η ζωή τους ήταν εκείνος. Ο πόνος γινόταν μεγαλύτερος την νύχτα, γιατί το σκοτάδι ήταν πιο δυνατό, μη αφήνοντας με να αναπνεύσω, φυλακισμένη σε μια ψευδαίσθηση του μυαλού.
Οι ανάσα μου κόπηκε όταν ένας φριχτός εφιάλτης με τράβηξε στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια του, δίνοντας μου ξανά την φριχτή ροή του ατυχήματος στην λίμνη. Ο Στέφαν πνιγμένος μέσα στην λίμνη, κάτω από τα παγωμένα κομμάτια πάγου και εγώ να τρέχω να προλάβω, μα κάτι με τραβούσε προς τα πίσω. Με φόρα ξύπνισα και τρομαγμένη σηκώθηκα από το κρεβάτι. Ήταν ένα όνειρο έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου, τίποτα δεν είχε συμβεί.
Το επόμενο πρωί ετοιμάστηκα για το σχολείο, βάζοντας ξανά σε τάξη τις σκέψεις μου. Σήμερα θα είναι μια όμορφη ημέρα, είπα αθόρυβα στον εαυτό μου, δίνοντας μου κουράγιο. Έπρεπε να βρω ξανά τον εαυτό μου, είχε έρθει ξανά ο καιρός να προχωρήσω, να βρω ξανά το χαμένο μου ουράνιο τόξο, που τόσα χρόνια με συντρόφευε. Τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν όντως αρκετά καλύτερα, έβρισκα ξανά τον παλιό μου εαυτό, όσους από το βάθος είδα τον Στέφαν να έρχεται προς το μέρος μου, αυτόματα ένοιωσα πως τελικά τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολα σήμερα.
Η μάτια του διαπέρασε την ψυχή μου, αφήνοντας ένα ψύχος μέσα της, σαν λεπτές καρφίτσες να χτυπούν το περίβλημα της. Έκανε μερικά βήματα  και στάθηκε ένα μέτρο μακριά μου, με κοίταξε λίγο και είπε :
-Θέλω να μιλήσουμε. Είπε με βραχνή φωνή, χωρίς συναίσθημα.
-Δεν έχουμε να πούμε τίποτα! Είπα αρκετά ενοχλημένη, τότε εκείνος χωρίς να καταλαβαίνει την άρνηση μου, έπιασε το μπράτσο μου και με τράβηξε με δύναμη στα κάγκελα του σχολείου.
-Έχουμε να πούμε πολλά! Είπε αρκετά εκνευρισμένος.
-Μα τι κάνεις! Τι είναι αυτά που λες; Είπα με τρόμο.
Η παγωμένη μάτια του παρατήρησε την δική μου, αμέσως συνέβη κάτι πολύ παράξενο, η αχνή θαμπάδα στα μάτια του άρχισε να χάνεται για λίγο, φέρνοντας ξανά το πράσινο χρώμα στα μάτια του και είπε :
-Νάντια, εγώ...Δεν είμαι αυτό που φαίνεται. Είπε μπερδεμένος.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει, πως γινόταν ο Στέφαν να επέστρεψε ξανά στον παλιό του εαυτό; Απομακρύνθηκα από κοντά του και γεμάτη θυμό του είπα πως δεν ήθελα να τον ξανά δω, να φύγει από την ζωή μου, χωρίς να παρεμβαίνει σε αυτήν, αμέσως η παράξενη νεφελώδη μορφή εμφανίστηκε ξανά στα μάτια του, φέρνοντας τον ξανά σε εκείνο το άψυχο πλάσμα.