| benden hayatımı çaldılar |

Ben

07.03.2020

Canım acıyor.
Sürekli hem de.
Durmadan canım acıyor.
Yoruldum, çok yoruldum.
Evet hayat bunu gerektiriyor belki ama sıkıldım artık.
Bu nereye kadar gidecek böyle bilmiyorum.

Hiçbir şeyi kendim bitiremem, bunu biliyorum.
Ama devam edecek de gücüm yok.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Yazmak istemiyorum, ama delirecek gibiyim artık.

Ne yapacağım ben?
Ne yapmalıyım?
Yaşamak istemiyorum artık.
Önemi var mı?

Nefes almak istemiyorum.
Etrafımda insan istemiyorum.
İletişim kurmak istemiyorum.
Kimseyle konuşmak istemiyorum.
Yoruldum ve insanlar yardımcı olmuyor.
Onlarla daha çok yoruluyorum.
Bakmak, duymak, konuşmak istemiyorum.
Nabzıma elimi koyunca hissetmek istemiyorum.
Arkadaş görünenlerle saçma sapan muhabbetlere girmek istemiyorum.
Tabi buna karşılık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.
Onlar anlatırken ilgileniyormuş gibi yapmak istemiyorum.
Ben anlatırken dinliyormuş gibi yapmalarını istemiyorum.
Sahte arkadaşlıkları, sahte gülümsemeleri, kahkahaları istemiyorum.
Ailemi özlemek istemiyorum.
Ama aynı zamanda özleyip de arayınca boğazımdaki düğümden dolayı konuşamamayı da istemiyorum.
Kimseyi sevmek istemiyorum.
Ama sevince de kırılmak istemiyorum.

Sevdiğim herkesin beni mahvetmesi artık zoruma gidiyor.
Kaldıramayacak gibiyim.
Ama kaldırıyorum.
Hem de her seferinde.
Daha iki buçuk yıl önce ben nasıl bunu atlatmışım, bir daha böyle bir şey olursa mümkün değil kaldıramam dediğim şeyin aynısını yaşadım.
Ve yine kaldırdım.
Her zamanki gibi haksız ben olacaktım, sustum.