| benden hayatımı çaldılar |

Bebek

06.02.2024 - 00.51

Selam.
Uzun zaman oldu.
Geçen zamanda nelerin değiştiğini anlatmaya başlasam, sayfalar yetmez sanırım.

Kitabın orta yerinden, en zor kısmından başlayacağım.

Karnımda bir bebek var.
Her ne kadar bebek diyip benimsemek, alışmak istemesem de gerçek bu.
Yaklaşık bir haftadır anne olduğum gerçeğiyle yaşamaya çalışıyorum.

En korktuğum şey başıma geldi artık.

Evet, bu doğmayacak bir bebek.
Hiçbir zaman cinsiyetini öğrenemeyeceğim, hamilelik haberini babasına heyecanla veremeyeceğim, ilk defa anne olma hissini nefretle yaşayacağım bir bebek.

Hayatım boyunca hiç böyle hayal etmemiştim.
Hep mutlu aile tablolarıydı gözümün önündekiler.
Oysa şu an karnımda hala büyümeye devam eden o şeyle yalnızca iki haftamız var.

Hayır, anne olmayı hiçbir zaman tam anlamıyla istemedim.
Bu bebeği dünyaya getirmeyi bırak, böyle bir şeyi düşünme lüksüm bile yok.
Yine de yaptığım onca şeyden sonra üzerine bir bebeğin hayatını sonlandırmak, kendimi asla affetmeyeceğim şeylerde birinci sırada olacak.
Sonsuza dek.

Çıkıp haykırmak istediğim o kadar çok zaman oldu ki...
Bana söz vermiştin.
Sana güvenmiştim.
Sadece sana teslim olmuştum.

Sonucunda hayatımın hatasını yapacağımı bilmiyordum.
Derdimi anlatmaya çalışırken, babalık duygularını harekete geçirmekle suçlandım.
Oysa ki ben çoktan bir anneydim.
Bunun için bebeğimi doğurmam gerekmiyordu.
Beraber yalnızca iki haftamız kalmış olsa da ona zarar verecek hiçbir şey yapmadım.
Aklımdan bile geçirmedim, geçiremedim.

Kız çocuğum olsun istemiyordum.
Olup olmadığını da asla bilemeyeceğim.

Kimsesiz hissediyorum.
Hiç olmadığım kadar.
Şu ana dek yaşadığım her şeyde en azından paylaşabildiğim bir kişi vardı.
Paylaşmasam da benzer şeyler yaşadığımız için anlaşıldığımı hissediyordum.
Kimsem yok.
Anlatabileceğim, destek olacak, teselli edecek, korkularımı yatıştıracak kimsem yok.

Bir haftada on sene yaşlandım.
Gerçeği kabullendim belki evet.
Ama kimsesiz olmak kabullenerek aşabileceğim bir şey değil.
Bir bebeği öldürmek kabullenerek aşabileceğim bir şey değil.
Bir anne evladına bunu yapabiliyormuş.
Yalnızca bunu değil her şeyi yapabiliyormuş.
Ben de yapabileceğimi görünce anladım.

Anne olmak istemiyorum.
O kadar istemiyorum ki bu düşünceden de duygudan da nefret ediyorum.
Ama ne yapabilirim?
İnkar etmek neyi değiştirecek?

Düşünemiyorum.
Hiçbir şeye odaklanamıyorum.
Her an aklıma karnımda bir bebek olduğu geliyor.
Bu düşünceyle baş edemiyorum.
İki haftanın sonunda nasıl olacağımı bilmiyorum.
Ama galiba artık hiç iyi olamayacağım.
Herkesten habersiz uzun bir yas tutacağım.

Yaşamak istediğim güzel günler vardı bir süredir.
Hayallerim çalınmış gibi hissediyorum.
Bunda bir suçlu aramıyorum, ki zaten yok.
İstismar mağduru değilim, öyle davranmaya da çalışmıyorum.
Sadece içimden geçenleri dile getiriyorum, uzunca bir süredir içimde tuttuğum şekilde.

Hazır olmamamın çok ötesinde bu durum.
Bencillik meselesi değil.
Öyle olsa yemin ederim ne pahasına olursa olsun çocuğuma sahip çıkardım.
Ama yapamam.

Bu bebek doğmayacak.
Adı olmayacak.
Cinsiyeti olmayacak.
Hiç tanımayacağım.
Heyecanla anlatılmayacak.
Başlamamış bir hikayenin sonu olacak.

Özür dilerim bebeğim.
Umarım bir gün beni affedersin.

NOT: Umarım yarına sağ çıkamam :) 👼