11.09.2022 - 23.52
Kendimden vazgeçeli çok oldu.
O kadar çok oldu ki ne zaman, niye, nasıl vazgeçtim hatırlamıyorum.
Hatırlamak ister miydim?
Hiç sanmıyorum.
Olan olmuş zaten bilsem neye yarar?
Bana olan şeylerle ilgili bir sorunum kalmadı artık.
Umursamak istemiyorum.
Ne olursa olsa bu saatten sonra çok da fark etmez.
Ama eğer bunlar bir çocuğun başına geliyorsa orda umursamam gereken şeyler var demektir.
Gerçi umursuyorum da ne oluyor sanki?
Şimdiye kadar o kadar umursadım ki...
Ama her seferinde elim kolum bağlı durmaktan başka hiçbir şey gelmedi elimden.
Beynimden vuruluyorum sanki sürekli düşündükçe.
Kafamda dolaşan hep aynı ses:
"Bu çocukları nasıl kurtaracağım?
Nasıl?
Nasıl?
N'olur biri yardım etsin bana!"
Beklediğimin aksine kimse yardıma gelmiyor.
Hiçbir şey yapamıyorum.
İçim yanıyor.
Kalbimden bıçaklıyorlarmış gibi.
Belki bana yaptıkları kadar değil.
O kadar cani olamıyorlar belki.
Ama yine de bencillikleri herkese zarar verebilecek büyüklükte.
Zaten bencillik; bencil olan kişiye değil, her zaman etrafındakilere zarar verir.
Bencil insanları hayatımda istemiyorum.
Giderek kendimin de bencil olacağından korkuyorum.
Hayatın ne getireceği tabi ki belli değil.
Ancak, umarım bana ölüm getirir de bu yaşanılanları daha fazla görmek zorunda kalmam.
Elimden başka hiçbir şey gelmeyecek çünkü.
NOT: Umarım yarına sağ çıkamam :) ❤️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
| benden hayatımı çaldılar |
Conto'kimseye fısıldayamadıklarım içimde haykırdıklarım' -ben yazarken ne düşünmüş olursam olayım, sen okurken bütün hayatının gözlerinin önünden geçtiğini göreceksin.
