High Standards

22."ΠΡΩΙΝΌ ΞΎΠΝΗΜΑ"

"Εγώ...."

"Τι εσύ Χάρη;"

"Τίποτα.Παω στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο κι έρχομαι να τελειώσουμε."

Τι σκατα κάνω λάθος γαμω;
Μέχρι πότε θα πληρώνω τα λάθη του παρελθόντος;

Μονολογούσε ο Χάρης πηγαίνοντας πέρα δώθε στο μπαλκόνι και ξεσπούσε στη γλάστρα με τον έρμο τον φίκο, που από τις κλωτσιές κόντευε να ξεμείνει από χώμα...

Είκοσι λεπτά και τρία τσιγάρα αργότερα,πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα.

Στην αρχή πανικοβλήθηκε όταν δεν την είδε στον καναπέ.

"Αμάν λες να έφυγε.... έτσι.... χωρίς να με χαιρετήσει;;;"

Μόλις πλησίασε ένιωσε ανακούφιση κι απέραντη χαρά.

Είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ και ήταν η πιο ωραία εικόνα που είχε δει στη ζωή του.

Έκατσε δίπλα της όσο πιο σιγά μπορούσε, δεν ήθελε με τίποτα να την ξυπνήσει κι ακόμα περισσότερο να την τρομάξει.

Έμεινε δίπλα της χαϊδεύοντας διστακτικά τα μαλλιά της και βλέποντας το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει γαλήνια.
Πρόστυχες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του, πολύ πρόστυχες,όμως προσπαθουσε να συγκρατηθεί .
Και για να συγκρατηθεί έπρεπε να πάρει απόσταση.
Έκατσε λοιπόν να τελειώσει το πρότζεκτ,που ουσιαστικά ήταν σχεδόν έτοιμο και τέλειο,θα έσκιζαν στη σύσκεψη.

Η Κλειώ άλλαξε στάση και βρέθηκε στην άκρη του καναπέ ήταν ζήτημα χρόνου να πέσει κι αν έπεφτε θα ξύπναγε κι αν ξύπναγε θα έφευγε.
Με μια κίνηση βρέθηκε δίπλα της.

Ή τώρα ή ποτέ

Σκέφτηκε.

Με μια κίνηση την σήκωσε στα χέρια του και την μετέφερε στο κρεβάτι του.

Και τελευταία στιγμή,την ώρα που προσπαθούσε να την αφήσει  απαλά στο στρώμα,έχασε την ισορροπία του και βρέθηκαν και οι δύο πανω.

Ο Χάρης έμεινε να την κοιτάει σχεδόν χωρίς να αναπνέει, φοβούμενος μη ξυπνήσει.

Η Κλειώ αναδευτηκε και τον πήρε αγκαλιά.

Έρριψε τη μύτη της με τη δική του.

"Μμμμ μου ελειψες...''

Γουρλωσε τα μάτια από την έκπληξη.

Τώρα όντως κοιμάται;

Αναρωτήθηκε.

Την πλησίασε διστακτικά κι ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της.