Bu sabah uyandığımda saat 8:35 civarıydı ve Sung bebek gibi yanımda yatıyordu. Rüya görmüş olmalı. Kabusları onun korkulu rüyalarıdır asla ve asla karşı koyamaz. Sığındığı kişi ise her zaman benim yanım. Ne zaman olursa olsun, nerede, nasıl olursa olsun kabus gördüğünde yanıma gelir. Ben ise alıştığım için onun yanında olurum. Küçükken yaşadığı travma yüzünden kabuslar görüyor. Travmalar travmalar...
Rahatsız olmaması için yavaş yavaş yataktan çıkıp Sung'un üstünü örttüm. Aşağı keyifli keyifli iniyordum çünkü bugün Bts ekibi bizi almaya gelecekler. Halbuki biz de gidebiliriz araba var e kolumuz da var sürelim. Ama neyse böyle böyle alışacağız. Merdivenin son basamağını keyifle zıpladığımda onları karşımda gördüm. Hepsi teker teker mutfağa girmiş en arkada Jimin beni fark edince gülümsemişti. Aynen gülümse gerçekten çok normal evime girmeniz gülümse.
-Ne oluyor? Ne yapıyorsunuz evimde?
-Seni almaya gelmiştik ama dışarıda bekle bekle nereye kadar. Girip yemek yiyelim dedik.
-Pardon da KAFE Mİ BURASI!
-Sakin olmalısın kötü bir amacımız yoktu
-Lütfen evimden çıkar mısınız. Beni Hoseok almaya gelse de olur.
-Peki ben? Jimin neden gelmiyor prenses?
-Emin ol gelirsen dayak yersin.
-Bu dik başlılığına ne zaman son vereceksin?
-Sen birazcık saygılı olana kadar.
-Pekala ben gidiyorum diğerleri burada kalsın.
-Tamam çık.
Bütün ekip üyeleri şaşkın şaşkın bana bakıyordu. "Ne?" anlamında kafamı salladım. Ardından Sung geldi ve aynı şaşkım ifadeyle ekibe baktı. Sung'a "Eşyalarını topla" dememle koşması bir oldu. Dünden hazırmış meğerse.
Ekibin diğer üyeleri hala bana bakıyordu. Artık sabrım da taşmıştı yani.
-Ne var ne bakıyosunuz?
Jungkook-Normalde kimse Jimin'e bağırmaya cesaret edemez, e doğal olarak Jimin de kendine bağıranın karşısında sakin duramaz. Ağzının payını verir. Sana normalden farklı davranıyor.
-Aman siz de abartmışsınız. Kızım ben onun içindir.
Diyip yukarı çıktım eşyalarımı toplamak üzere. Toplarken de kafama takıldı. Neden bana böyle davranıyor? Neden karşılık vermiyor?!Ama ben de Jane isem bana kaba davranmasını sağlarım. Aslımda psikopatça ama yaparım.
Eşyalarımı toplayıp bavulumu merdivenden aşağı yuvarladım. Çok güzel kayıp durdu. Suga yerden kalkıp bavulumu alınca bende merdivenden aşağı kaydım.
Ben ve Jungkook benim arabama bindik. Gerçi Jungkook zorla bindi ama neyse. Önümüzden onlar gitti bende onları takip ettim. Jungkook:
-Jane
-Efendim Jungkook
-Aslında özür dilerim
-Ne için?
-O gün seni test etmiştik. Gelmeyeceğini düşünüyordum ama geldin bir yandan da teşekkür ederim.
-Teşekkür kısmını alırım ama özür kısmını kabul edemem. O görevim sayılırdı.
Jungkook gülümser bir yüz, parlayan bir gözle bana baktı. Bunları konuşurken eve gelmiştik bile. Ev 3 katlıydı. Etrafında 1-2 ev vardı onlar da boştu. E Jimin'e de bu yakışır.
Jungkook koşarak eve gitti ve arkasında 2 bavulu bana bıraktı. Söylenerek bagajı açtım. 2 bavul artı bir de çanta vardı. Silah çantası. Onu da alacaktım çünkü ekiple paylaşmalı ruhsatlarını göstermeliydim. Bavulun birine elimi attığımda diğer bavula atılan bi el gördüm.
-Lan koşarak ev- Jimin?
-Yardıma geldim diğerleri seni unutmuşlar.
-Hallederdim ne diye geldin?
-Dedim ya yardım için prenses
-Sen bana kötü davransana. Neden iyi davranıyorsun? Bana mı aşık oldun?
-Öyle düşünmüyorum. Ama tatlı birisin.
-Üvey annemi öldürdüm.
-Olabilir bende çok insan öldürdüm.
-Bana kötü davran kaşınıyorum
-Gerçekten şirinsin
