Vaveyla

Daha 17

O kadar agrima gidiyor ki böyle boş boş yaşamak dayanamıyorum. Büyük bir boşluk var içimde. Gecenin karanlığı üzerime çökmüş gibi. Sanki bitmeyecek bir hüznün yolcusuyum. Bir yandan kaybetme korkusu bir yandan kaybedecek bir şeyin olmama düşüncesi. Her şey allak bullak kafamda.

Bazen her şey düzelecek diyorum, öyle beni mutlu edecek şarkılar açıyorum. Ama bir bakmisim ki sadece kendimi kandiriyorum. Gerçekten de yalnızım. Derdimi anlatacak var ama sarilacak biri yok gibi. Artık kimi sevdiğimi bile bilmiyorum. Ki gelecekten bir beklentim yokken onca boş hayaller kurup, Dualar ediyorum. Kim bilir yüzde kaçı gerçekleşecek.

Hani insan sanar ya sorunun yok, her şey yolunda diye aslında sorun olmasa bile geçmişi unutamiyormus insan. Ben unutamuyorum. Öyle bir kazinmış aklıma, her zerresi hüznümun unutulmuyor. Artık ağlamak bile fayda etmez iken insanın intiharı düşünmesi tek çıkar yol değil mi?

Kırılan bir kalbim, hala çizikleri duran vücudum var ve beni hala güçlü biri sanıyorlar. Ne komik değil mi? Ben ki onca olmayacak insana üzüldüm de bu hale geldim. Şimdi gelecekten doğru insanı beklemek saçma değil mi?

Yolda beni görenler "nasilsin" diye sorduklarin da artık "kotuyum" diyemiyorum. Çünkü biliyorum ki bıkkın herkes bende ki bu -sacma- hüzünden. Geçmeyecek biliyorum, ne sigara çare ne de yazmak, ağlamak. Allahtan dileğim o ki beni çok sevenler, cok sevdiklerim beni mutlu görsün günün birinde. Gene bir hayal ama dileğim bu.

Geceleri hüzüne bogulmaktan öylesine yoruldum ki. Büyük biri de değilim daha 17yim ama sanki sayılar tersine donmus de yaslanmisim.Içinde yaşadığım o berbat dünyadan kurtulamiyorum.