Ölüyordum; bu vücudumda görülen bir belirti değil, ruhumun teşhisi konulmus "depresyon" dan sonra olusan bır olaydı. Günden güne artıyor ve vücudumu sarıyordu. Kanser hücresinden bile daha hızlı yayılıyordu. Bir şey yiyemiyor, herkesten soyutlaşmış, yalnızca şarkı dinliyordum. Buna rağmen benım ölüyor olduğumun farkında değillerdi. Yalnızlık tam da budur işte ;onlarca insanin yanında olup, omuzunda olamayısındır.
Ve depresyon ki; bir bataklık misali. Bir battın mı ne kadar çırpınırsan o kadar derine doğru yol alırsın. Bunu farkettiğinde boğazında hissedersin çamuru. Ve o saatten sonra bir saman telini tutmaya bile muhtac olursun. Ancak hiç kimse yoktur çevrede. Sen ise biran önce nefes alamamayı hedefleyip çırpınmaya başlarsın. Son çırpınışlardır bunlar.
Şuan da ki çırpınışlarım gibi..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Vaveyla
HumorKadının göz yaşlarından teker teker mutluluk akıyordu. Gören olmuyordu. Gören de olmadı.
