Elfida

-1-

Yalnızlığımdan sıyrılıp kendimi sokaklara bırakmaya çalıştıkça ruhum can çekişiyor. Gözlerimi kapatıp kendimi bırakmak istiyorum. Annemin göğsüne başımı yaslamak istiyorum.

Artık süremin dolmuş olması gerekiyor ama ortalarda kimse yok. İnsanlar gittikçe büyüyor.Gözlerimi kapatıyorum. Sadece bekliyorum. Vücudum birdenbire kaskatı kesilmeye başlıyor, uzaktan tanıdık bir sima sesleniyor ama seçemiyorum.Sonra zaten kayboluyor. Dayanmaya çalışıyorum ama korkuyorum. Artık 9. seansımda bir yol katetmek istiyorum. İyileşmek istiyorum. Çocukluğumdaki gibi bisiklet sürmek istiyorum. Sanırım 10 dakikadir aynı yerde duruyorum. Anneme bakınıyorum ama göremiyorum. Derin derin nefes alıp veriyorum. İlk defa dışarıda bu kadar sakinim. İnsanları inceliyorum. Ağlayan küçük çocukları dinliyorum. Artık nefes alışverişim zorlaşmaya başlıyor. Sokağın köşesindeki çalgıcılara bırakıyorum ruhumu, çaldıklara parçaya bırakıyorum. Müziği dinlemek ve şarkıyı mırıldanmak beni rahatlatıyor. Aklımın içindeki düşünceleri yönetmeye çalışıyorum. Ancak böyle iyileşebilirdim. Çünkü insan bazı şeyleri unutamaz, onunla adeta bir bütün olur ve o şey ruhunu kemirir durur. Üzerimdeki bakışlar beni korkutuyordu. Hepsini öldürmek istiyorum.

Dizlerim... Dizlerim artık bu titreyişe yenik düşmüştü. Dizlerimin üstüne doğru asfalta attım kendimi. ''Artık gelmeleri gerekmiyor mu dayanamıyorum'' diye iç çekerken kendimi arabanın içinde buluyorum. Biraz daha bekliyor olsaydım sövmeye başlayacağımdan o kadar emindim ki. Doktorun verdiği komutları yerine getiriyorum. Bir yandan sürekli çok iyi ilerlediğimi söyleyip duruyordu. Farkındaydım da. İlk defa bu kadar fazla süre kriz geçirmeden eve dönüyordum.

Annemin yüzündeki mutluluğu anlatmak imkansız ve tarifsiz. Bunu her seans sonrası ona yaşatamadığım için kendime kızıyorum.