Elfida

-6-

Yine bir seans sonrası dönüşü...

Babam arabanın içinde bekliyor. Öyle bir kuru soğuk vardı ki. Kendimi hemen arabanın içine atıp kapıyı olağanca gücümle vurdum. Babam beni beklerken sıkılmış olacak ki radyoyu açmış. Normalde çok nadir açar. Bugün annem yanımda yoktu. Ben gelmesini istememiştim. Yıllardır yormuştum onu zaten.

Cansu' nun kabusu haline gelmiştim adeta. Tüm bunları yıkmalıydım artık. Eve vardığımızda babam da arabadan inecekken ;

''Kendim gidebilirim baba. Artık 2 buçuk yıldır süren tedavimin meyvelerini toplamaya başladım.Lütfen korkularımı yenmeme izin verin.''

Babam duraksadıktan sonra buruk bir gülümsemeyle ''peki'' dedi. Tam merdivenlere yöneliyordum ki babamın hala orada dikildiğini farketim. Ben eve girene kadar orada bekleyeceğini tahmin edebiliyordum. Dönüp :

'' Baba lütfen'' dedim.

'' Peki peki'' deyip arabaya bindi ve uzaklaştı. Birdenbire bu özgüven bana nereden gelmişti bilmiyordum. Vücudumun titrediğini hissediyordum ama sadece bu şekilde başarabilirdim. Basamakları çıkmaya başladım. Gittikçe hızlanmaya başladım çünkü katlar bitmiyordu. 6. kattayım ve sadece 1 katın kalmış olması korkularımı kırıyordu. Başardığımı görmek beni o kadar sevindiriyor ki. Anneme yaşatacağım ikinci mutluluk belki de...

Büyük bir heyecanla kapıya vuruyorum. Ama kapıyı açan yok gittikçe daha sert vurmaya başlıyorum ama boşuna. Düşünmemeye çalışıyorum. Şarkı söylemeye başlıyorum. Zile defalarca basıyorum vuruyorum .Yok.  Vücudum zangır zangır titriyor ve bu ayakta kalmamı engelliyor.

Nefesim kesiliyor ve ilaçlarımın yanımda olmadığını hatırlayınca büsbütün korkularımın içinde kalıyorum. Başım dönmeye başlıyor. Galiba ölmek üzereyim. O sırada hayal meyal birisini görüyorum ama seçemiyorum. Bir elin belimi kavradığını ve yükseldiğimi hissediyorum.