Elfida

-7-

Gözlerimi hafif araladığımda farklı bir yüzle karşı karşıya geldim. Tanımadığım eller kolonya ile bileklerimi ovuşturuyordu. Çığlığı bastım. Çok korkuyordum. Bu evde ne işim vardı. Çocuk sürekli bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama dinlemiyorum. Şarkı söylüyorum yüksek sesle. Mankafa, elleriyle ağzımı kapatmaya çalışıyor. Ellerini çekmeye çalıştım ama beceremedim. Farkında olmadan beni öldüreceğinden habersiz bir şeyler anlatmaya koyuldu. Nefesim kesildi gözlerim kararmaya başladı ama bu mankafayla olan mücadelemi galibiyetle bitirmek istiyorum. Elini olağanca gücümle ısırdım. Çocuk neye uğradığı şaşırmış bir şekilde elini çekip diğer eliyle kapatıyordu bir yandan da kızıyordu. Artık gücüm tükenmişti. anlattıklarını dinlemeye başladım ama bir yandan çırpınıyordum.

'' Çırpınmayı ve elimi ısırıp durmayı kes. Tüm apartmanı ayağa kaldıracaksın. Seni kapımın önünde fenalaşırken görünce insanlık namına yardım etmek istedim ama etmez olaydım. Kimin yardıma ihtiyacı var belli değil.'' dedi. Bu konuşmadan sonra çırpınmayı kesip biraz duraksadım. Fenalaştığım yeni aklıma geldi. Hala elleriyle ağzımı kapatıyordu. Sanırım çığlık atmamdan korkuyordu ama çırpınmayıda kesmiştim artık ellerini çekmeliydi. Gözlerimi gözlerini diktim sonunda ellerini çekti. 

'' Anladık be mankafa. Kim oluyosunda hala-'' derken öksürük tuttu. Uzun zaman boyunca nefes almakta güçlük çektiğim içindi tüm bunlar. Uzunca bir süre öksürdüm. 

'' Ne bakıyosun insan bir bardak su getirir.'' Şu MANKAFA yüzünden bu hallerdeydim. Suyumu içtikten sonra kapıya yöneldim. Benim bunca saat burda ne işim var sanki. Kapıyı tam açıyordum ki çocuk kolumdan tutup '' Nereye'' dedi. Kolumu çekip bir şey demeden eve gittim.Çok şükür ki dairelerimiz karşı karşıyaydı. 

Kapıyı tıkladım. Kapı anında açıldı ve annemle babam birden sarıp sarmalamaya başladı. Annem bir yandan ağlıyordu. '' ilaçlarım'' dedim. Cansu uçarak ilaçlarımı odamdan getirdi. İlaçlarımı içince hafifledim. Beni soru yağmurana tutmadan önce sakinleşmemi bekliyorlardı. Farkındaydım. Ne  yapacaktım. Söyleyemezdim. Hem ne diyecektim. kendi başıma yapabileciğimi düşünmüştüm ama beceremedim yine yenik düştüm. mankafanın biri bana acıdığı için kucaklayıp evine almış mı diyeceğim. Bu yaptığım annemin de babamında kalp krizi geçirmesine yol açabilir. Annem''2 saat boyunca neredeydin ? Aklımızı çıkarıyordun.'' dedi. 

'' 7 katı çıkmayı başardım anne. Hemde tek başıma.Sonra defalarca kapıya vurdum ama kimseler yoktu evde. korktum tabiki ama artık alışmaya başladım.Çatı katındaki terasın girişine oturup bekledim. Şu an gayet iyiyim sadece biraz yorgunum.'' deyip salondan çıktım. Daha fazla soru sorup yalanımı açığa vurmalarından korkuyordum. Zaten pek te inandırıcı bir yalan değil. 

Bugün kü yaşadıklarımı sindirmem epey zaman alabilir. Yaşadıklarım hayal gibi geliyor.Saatler boyunca tanımadığım birinin evinde kalmıştım. Bır o kadarda kapı komşumuza rezil de olmuştum. eğer o gelmemiş olsaydı şu an çok farklı şeyler olmuş olabilirdi. Offf. Ona teşekkür edip minnettar olmam gerekirken öküz gibi davrandım. Gayette hoş bir çocuktu. Uzun boylu,kumral ve fazlasıyla ukala. O merdivenlerden tek başıma çıkmamalıydım. Kendimi ona karşı borçlu hissediyorum ama mankafa çocuk beni acayip derecede uyuz ediyordu. Ne yapacağıma dair hiç bir fikrim yok. Şu an yapabileceğim en iyi ve tek şey uyumak...