Elfida

-3-

Resimlerim her şeylerim. Kendimi sadece resim çizerken iyi hissediyorum diyebilirim.

Cansu'nun kıskançlığından dolayı her seferinde resimlerime kusur bulmadığı zamanları saymazsak tabi. Yerli yersiz beni kıskanması deli ediyor. Hastalığımı, bu baş belası hastalığımı her defasında yüzüme vuruyor. Bazen anlayışla karşılıyorum. Annemle babamın özel ilgisini yanlış algılıyor. Bir de düşük çenesini saymazsak şirin kategorisinde sayılabilecek bir kız.

Randevu saatim yaklaşıyor. Hazırlanıp babamın gelmesini bekliyoruz annemle. Cansu sınavına çalışıyor odasında.
Dısardan peş peşe korna sesi geliyor. Bu kesinlikle babam, her zaman peş peşe kornaya basar çünkü. Annemle tam çıkarken karşı dairenin kapısı açılıyor. Kafamı yerden kaldırmıyorum ama göz ucuyla bir şeyler görüyorum. Genç bir çocuk çöpü kapının önüne bırakıp kapıyı kapatıyor.              

Annem için 7 kat aşağı inmek oldukça zor. Son seansımdaki başarımı öne sürerek tek başıma üstesinden gelebileceğimi söyleyip asansöre binmesi için ikna ediyorum. Derin bir nefes alıp emin adımlarla basamakları iniyorum. Hiç birşey düşünmemeye çalışıyorum. Son kata gelmeyi başarıyorum.
Annem beni bekliyordu. İkimizin de yüzündeki istemsiz gülümsemeyle kendimi kollarına attıyorum.