Elfida

-5-

Evin yolunu tuttuyoruz artık. Camdan dışarıyı izliyorum. Kimsecikler yoktu. Bu yolları artık ezberlediğim için rahattım. Yabancı hissetmiyorum. Kader ortağım olmuştu bu yollar adeta. Eve vardığımızda annemle yavaştan merdivenleri çıkmaya başlıyoruz. Cansu kapıyı açıyor. Bir de kimi göreyim. 
Çağla.

Uzun zamandır görüşemiyorduk. Üniversiteye başlayalı beni unutmuştu.
Her şey farklı olabilirdi. Bende şu an üniversitede olup normal bir hayat sürüyor olabilirdim. 
Her neyse. Çağla çocukluk arkadaşım. Her şeyimi bilip beni anlayabilen nadir kimselerden.

Odama çekilip bana üniversite anılarını her bir şeyini anlatmaya basladı. O kadar hızlı ve olayı yaşarmışcasına anlatırdı ki. Onun mimiklerine hastaydım. Çok enerji doluydu. Hep gülerdi. Erkek arkadaşıyla ayrılmış olmasi bile onun gülmesine engel olmuyordu. 2 yıllık ilişkisinin bitmiş olmasına ben bile bu kadar üzülürken o hiç takmıyordu.Bana bakıp;

''Artık gitmem gerek'' dedi

''Daha çok erken '' desem de dinletemedim. Kapıdan geçirmek için onunla birlikte ben de kalktım.

Kapıyı açtığımda gecen gün karşılaştığımız çocuk kapıyı kilitleyip asansöre yöneliyordu. Oldukça uzun boylu bir çocuktu. Birdenbire Çağla kendini apar topar fırlatıp asansöre atladı. Ne olduğunu anlayamadım biraz da beni ürküttü açıkçası. Vedalaşamamıştık bile . 

Cansu  yoktu sadece annem vardı. O da televizyon izliyor bir yandan da örgü yapıyor. Yapılan atkıları şapkaları dışarıda takamadıktan sonra ne önemi var ki sanki. Hasta bir kızım ben anne. Bana hissettirmemeye çalışsan da öyle olmadığını her gün bana kanıtlamaya çalışsan da boş yere. Bu illetin ortasındayım ben. Kendimle yapayalnızım. 

Artık son kalan resmimi tamamlamamın zamanı gelmişti. Şu 5 yılda beni terketmeyen tek şey resim oldu. 5 yaşımdan beri her zaman içimdeydi ve hiç beni bırakmadı. 

İnsan bütün gün boyunca neler yapabilir ki zaten evde. 5 yıl boyunca evinde, odasında yaşamayı nasıl başarabilir. Yaşamım o kadar kısıtlı ki. Kısıtlayan da benim biliyorum ama yapamıyorum.