Göz Gözeyken Susmak

BÖLÜM:7 BAKIŞLARDAKİ ARAF

melihat_ ithafen...

Bölüme kendi şiirimle başlıyorum...

Ne zamandır kalbimde yerin var bilmiyorum.
Nereye baksam seni görme isteği içimde,
Göz göze gelmek için her ders saydığım 40 dakikaların hesabını düşün.
Sırf senin yanında olabilmek için yapmadığım şey yokken,
Sen hâla nasıl olurda kalbinde başkalarını tutarsın?
Gökyüzüne bak ne kadar mavi,
Kalbime bak ne kadar sen.
Umutsuzca bekleyişler içine girmelerine ne denmeli peki?
Ben her şeyi silmişken hayatımdan,sen nasıl olurda silmezsin başkalarını kalbinden?
Nasıl olurda yer açmazsın bana?
Nasıl olurda bir ben yaratamazsın Arafta...

Evet korktuğum şey başıma gelmişti.İki haftadır durmadan onu izlemiş,şiir bile yazıcak duruma gelmiştim.Onun gözleri şiir değil kitap yazılacak derecede güzelken,benim suçum neydi? Bunları düşünürken öğretmenin "Alev" diye seslenmesiyle düşüncelerimden ayrılıp öğretmene baktım.Bakışlarımın ona dönmesiyle tekrar dudakları aralandı ve " Sence Nazım Hikmet bu sözünde ne demek istemiş bize yorumlar mısın?" Dikkatlice tahtaya baktığımda Nazım Hikmet'in en sevdiğim sözlerinden biri yazıyordu.'Yaşamak ümitli bir iştir Sevgilim,yaşamak seni sevmek gibi ciddi bir iştir'
-Nazım Hikmet
Gözlerini bana dikip umutla cevap vermemi bekleyen öğretmene bakıp "Yaşamanın ne kadar ümit besleyerek geçmesinden ve sevginin,aşkın da yaşamak kadar ciddi bir iş olduğundan bahsetmiş bence"cevaplayarak yerime oturduğumda "Bakış açın ne kadar hoş Alev bu yorumundan dolayı sana teşekkür ederiz.Evet başka yorumlamak isteyen var mı?"diye sorarken çalan zil dersin bittiğinin habercisiydi.Öğretmen sınıftan çıkarken Ceyda bana bakarak "Neydi o derste ki Alev? Aşık mı oldun sen?"diye sorarken sınıfa o girdi.Gözleri bizim olduğumuz yere doğru bakarken Cemre ve Selin birlikte kıkırdayarak sınıftan çıktı.Ben gözlerimi ondan ayırıp Ceyda'ya baktığımda gülümseyerek bir cevap beklediği belliydi."Ceyda aslında ben de bilmiyorum içimde ki duyguyu sadece tuhaf şeyler hissediyorum.Geçmişte yaşadığım acılar yüzünden bir isim koyamıyorum ama aşk değil biliyorum bu kadar hızlı olucak kolay bir duygu değil o.Sadece belki hoşlantı olabilir" diye anlattığımda sıkıca bana sarıldı."Ama ne olursa olsun ben arkandayım canım"dedi.Tabessüm ederek ona karşılık verdim.Çok kısa zamanda iyi dostlar kazanmıştım.

Bana her baktığında içimde tuhaf bir his oluyodu.Galiba haftalar öncesinden dilediğim dilekler gerçekleşiyordu.Biliyodum evet tanıdığım kişiler bana acılarımı unutturucaktı.Onu hâla tanımasamda bir bakışı yetti tüm acıları unutmama.Sen bu kadar ne yaşadın diye soranlara "Herkes acı çekmiştir.Kimileri iliklerine kadar yaşamış,kimisine de acı sadece dokunup gitmiştir.Herkes için kendi acısı büyüktür tabi.Ama benim doğumum bile başkasının hayatı için planlanmış ve benim gelmem hiçbir şey değiştirmemiş.Kardeşimi kurtaramamışım.Kardeşimin kahramanı olamamışım.Babamı kaybetmişim benim yüzümden.Şu boktan hayatımın berbat geçmesi benim yüzündenmiş.Tüm bunları benim yüzüme yüzüme vuran bir annem var.Her ağladığımda kaybettiklerimin aklıma gelmesine sağlayan,hiçbir zaman bana anne olmayan,hep beni suçlayan.En sonunda da özür dileyip her şeyi unutturucağını sanan,ben de onu kaybetmeye de gücüm olmadığı için özrünü kabul ettiğim bir kadın,bir anne..." diyerek cevap veriyorum herkese.

Ve ben şimdi bu hayatı bana bir bakışıyla unutturan kişi için savaş vermek istiyorum.Bir çift irisin bana umut beslemesine izin veriyorum.Her şeye rağmen,kalbi kimle dolu olursa olsun gözleri benimleyken seveceğim onu.Tüm acımın bitmesi onu ilk kez görmemle başladı belki kalbi başkasıyla doluydu ama gözleri,gözlerinde ben vardım.Bu her şeye değerdi işte.

...
Selammmm.İlk şiirli bölümüz.Ve Alevin verdiği karar.Sizce doğru kararı mı verdi?Soru için yorumlarınızı bekliyorum.Oy vermeyi unutmayın,ve herzaman ki gibi son olarak İYİ OKUMALARRR😊...