GERÇEK IZDIRAP

1. bolum

Saatler her zaman ki gibi sinir bozucuydu. Ne hızlı geçebiliyordu ne de yavaş. Ben o güzel yatağımdan uyanmak istiyordum. Ama karnımın gurultusu beni kalkmaya zorladı. O tahta igrenç merdivenlerin sesi beni iyice uyandırmıştı. Hemen dolaba baktım. Ve pizza vardi. Çok mutluydum hayatıma hiç olmadığım kadar. Ya da ben hiç mutlu olmusmuydum. Ya da ben mutlu sanıyordum ya da mutluluğu bunlarda arıyordum.

Pizza bayattı. Üstündeki sucuklardan anlamıştım. Ama iki gündür açlığımı dindirmek zorundaydım. Pizza  bayatlamis olsada yeme sebebim sadece karnimin gurultusuydu.

Şu lanet evde bir ses istiyordum. Evde sadece saçma sapan tablolar, fazladan yatak, bilmediğim dilde kitaplar vardı. Ama o kadar kötü durumdaydım ki onların bile benimle konuşmasını istiyordum.

Şükür ki ses gelmişti. Ama hayal kırıklığına yine uğramıştım. Evdeki gudubet kediydi. Babam adını Einstein koymuştu. Keşke hayatta olsaydı. Annem gibi davranmazdı bana ötelemezdi beni. Bende kotünün iyisini seçmistim. Annem derdi babam kumarbazdı, eve para getirmezdı. Belkide bana babamı kotulemek için söylüyordur. Ama ben onu çok küçükken gorduysemde seviyordum.

Dışardan bağırma sesleri geliyordu. Bir merakla ve endişeyle dışarı çıktım. Annemin iş arkadaşı Levent Bey'di. Aslında Levent Bey'in neden evimizin önüne geldiğini anlamam verememiştim. Anneme sormak istedim ama vazgeçtim. Adamda gidiyordu zaten. Annem hışımla içeriye girdi. Petrol yeşili tam ortası yırtık eski koltuğun üzerine oturdu ağlamaya başladı. Önemsemedim çünkü o da beni onemsemiyordu. Ya da ben öyle düşünüyordum.

"Biz bu evden taşınıyoruz. Eşyalarını topla." Diye bağırdı. Hayatımda hiç olmadigim kadar sevindim. Pizzadan daha çok sevinmiştim. Ama neden bağırdığını anlamamıştım. Karşısında eski küçük bağıra bilecegi bir kız yoktu. Ben onun sinirini bosaltacagi biri değildim. Aslında annemin neden bu kadar üzüldüğünü ve sinirlendiğini  anlam verememistim. Sonunda bu evden kurtuluyorduk.