SLENDERMAN

The truth

Ik loop snel door. Waar lagen die documenten ook alweer? Onder de vloer in een huisje bij de grotten? Hmmm ik ben toch voorbij grotten gekomen? Daar heb ik toch die brief gevonden? Ik probeer de route terug te vinden hoe ik eerst ben gelopen, maar door alle haast kan ik het me niet echt goed herinneren. Ik kijk wel waar ik uitkom.

Loop ik nu rondjes? Deze plek komt me bekend voor, shit! De zon is net onder en ik knip mijn zaklamp aan. Hmmmm als ik de vorige keer naar links ging dan ga ik nu naar rechts. Ik loop een berg op en wurm me tussen alle bosjes, bomen en rotsen door. Eenmaal aangekomen boven op de berg heb ik een goed uitzicht. Ik kijk waar de grotten zich bevinden. Aah daar! Als ik naar beneden loop in een rechte lijn kom ik bij de grotten. Ik loop rustig de berg af, het is een hele steile berg. Ik wil mijn voet tegen een steen aanzetten, maar mis en val omlaag. Ik bescherm met mijn handen mijn hoofd en voel hoe ik naar beneden rol. Ik voel de hele tijd harde klappen tegen mijn lichaam van objecten waar ik tegenaan bots. Bij de laatste klap wordt alles zwart.

Ik doe mijn ogen open. Mijn hele lichaam doet pijn. Het is al heel donker. Ik staar naar de lucht en naar de fonkelende sterren die daar staan. Ik probeer op te staan, maar ik krijg heftige steken vanuit mijn been. Au! Ik denk dat hij er niet goed aan toe is. Ik grijp om me heen en pak een tak, grijp me eraan vast en trek mezelf met veel pijn en moeite omhoog. Ik zoek mijn zaklamp en zie dat hij een stukje verderop ligt. Ik pak hem op. Ja hoor, nog steeds helemaal intact en ik knip hem aan. In de verte kan ik de grotten al zien. Ik strompel er langzaam naartoe. Als ik bij de grot aankom loop ik langzaam naar binnen. Ik loop verder naar beneden, de grot in. Hoe verder in loop hoe donkerder het wordt. In de verte zie ik iets branden. Het is een aangestoken flare. Wat doet die nou hier? Ik zie hoe hij voor mijn ogen uitgaat, dus ik loop maar verder. Ik schijn langzaam met mijn over de rotsen en kijk wat er op gekrast staat.
Ha ha ha, het staat er overal op gekrast. Daarbij hangt een brief aan de muur.

Het spijt me, het spijt me voor alles. Dit is niet jouw schuld, maar de mijne. Als je dit leest is het al te laat voor jou. Laat hem niet nog meer levens verpesten. Dit is allemaal mijn fout. Jij kan hem stoppen. Ik heb hem binnengelaten, waarom heb ik hem ooit binnnen gelaten? Het spijt me dat je deze last moet dragen, was het maar die van mij. Dit mag zich niet steeds blijven herhalen. Jij kan dit stoppen. Ik wou dat er een andere manier was... Het moet stoppen.
God vergeef me...

Deze woorden schokken me. Waarom moet ik hem verslaan? Hoe moet je hem verslaan? Ik laat de brief hangen. En loop verder de grot uit. In de verte zie ik hem, het huisje. Ik loop er snel heen. De deur staat open en er hangt een brief op de deurpost geplakt.
I want to die, I want to die, I want to die.

Het hele blad staat volgekrast met die ene zin. Ik haal hem van de deurpost af en scheur hem doormidden, net zolang todat er een kleine snippers overblijven en ik gooi ze op de grond. Van al die brieven zou je spontaan al opgeven. Ik loop het huisje binnen. Het is hier klein en knus. Ik hoor hoe de vloer onder me kraakt. Onder de vloer zei hij. Ik ga met mijn knieën de grond zitten en trek aan alle planken. Aah deze zit los. Ik til de plank op en leg hem op de grond. In het gat in de vloer zie ik een boek zitten. Ik til hem eruit. Het heeft een rode leren kaft waar met gouden letters notebook op staat. Er zit een grote stoflaag op en ik blaas het eraf. Overal dwarreld stof door de kamer. Ik sla het boek open.
Mijn onderzoek geschreven door Fred edgars

Ik sla de bladzijde om en het kraakt zachtjes. Ik ga met mijn hand over de pagina en lees wat er staat. Er zijn een paar zinnen die me opvallen.

Er komen hier mensen zonder reden, niemand die nog iets weet. Waarschijnlijk is ook iedereen het bestaan van dat persoon vergeten.

Er is geen uitweg, er is geen oplossing. Er zullen altijd nieuwe slachtoffers komen. Als de mensen er eindelijk achter komen dat er geen oplossing is worden ze gek. Maar slender zal ze toch wel krijgen. Net als mij, god help me...

Op de volgende pagina staat weer gekrast I want to die.

Ik zie een paar druppels water op het boek vallen. Het zijn mijn tranen. Het is gewoon de keiharde waarheid... Er is geen oplossing... ik stop het boek terug en doe de plank er terug op. Ik kijk het huisje even rond. Er is niks bijzonders te zien. Het ziet er hier vredig uit, net alsof er niets aan de hand is. HET IS ALLEMAAL EEN LEUGEN!! Ik draai me snel om en loop boos het huisje uit. Tot mijn verbazing is het licht buiten, is het al ochtend geworden? Het is bloedheet buiten. Pas als ik goed kijk zie ik waarin ik ben beland. Een zee van vlammen. Overal waar ik kijk zie ik vuur. Hoe kan dit? De paniek is in mijn ogen af te lezen. Ik heb niet veel tijd meer...