SLENDERMAN

The end

Ik kijk angstig naar de vlammen. Ik ben omsingeld door vuur. Mijn ademhaling versneld het voelt even alsof ik geen lucht krijg. Dit is nog niet het einde! Ik zoek wanhopig voor een uitgang, maar zonder succes. De enige weg is nog achter het huisje langs. Ik neem sprint in hoop het vuur te ontvluchten. Ik ren het huisje weer voorbij en daar zijn gelukkig geen vlammen. Na een sprint van ongeveer 5 minuten ren ik weer een kleine grot in. Als ik in de grot ben stop ik even om op adem te komen. Ik loop te hijgen als een gek. Heel mijn voorhoofd is bezweet van het rennnen. Hoe kan dat nou gebeuren? Hoe kan er nou zomaar brandt ontstaan? Ik weet dat slender het heeft gedaan. Ik weet dat er geen ontsnapping mogelijk is, geen oplossing en dat ik het niet ga halen, maar ik geef me niet zomaar gewonnen. Als ik op adem ben gekomen loop ik rustig verder de grot in. Hier staat helemaal niks op de rotsen gekalkt en er is nergens een brief te vinden. Net alsof hier nog niemand is geweest. Ik loop de grot weer uit. Ik staar naar het felle licht dat aan het einde van de grot zichtbaar is geworden. Ik voel alle angst weer terugkomen, maar als ik verder loop en goed kijk zie ik dat het de zon is die aan het opkomen is. Nergens is vuur te zien. Ik haal opgelucht adem. Wat moet ik nu doen? Omdat ik er niet echt een antwoord op kan vinden loop ik maar verder. Ik zie wel waar mijn benen mij brengen.

Ik loop al een tijdje. Opeens struikel ik over een steen. Ik val met mijn gezicht recht in het gras. Zodra ik mezelf optil zie ik dat er iets is verandert. Ik kijk om me heen, alles is donker. Het is nacht geworden. Hoe kan dit? Een paar seconden geleden was het nog licht? Ik ben toch niet bewusteloos geraakt? Plotseling hoor ik een luide brul niet heel ver achter me vandaan. Ik hoor het steeds dichterbij komen. Mijn pupillen verwijden en ik doe gelijk wat ik eigenlijk altijd al doe, rennen!

Ik ren en ren ook al zie ik geen hand voor ogen. Zou het me nog achtervolgen? Ik krijg een hele harde klap op mijn hoofd en alles wordt zwart...

Als ik bijkom is het eerste wat ik voel pijn, pijn door mijn hele lichaam. Ik probeer mijn ogen open te doen, wat me eerst niet lukt. Als ik ze eindelijk open krijg zie ik waar ik ben. Ik ben in een kleine ruimte, er is niemand te bekennen. Hoe kom ik hier? Ik kreun en duw mezelf omhoog. Ik kijk naar de plek waar ik heb gelegen en er ligt een grote plas bloed. Ik denk dat het van mijn hoofd kom. Ik voel me erg zwak, ik heb de laatste tijd zo veel bloed verloren. Ik kijk de ruimte rond en het enige wat er staat is een televisie. Er zit een video in. Ik ga voor de tv zitten en druk op het play knopje.

Ik schrijf vluchtig wat op in mijn dagboek. Plotseling hoor ik een harde onweer knal. Ik pak de camera, dit moet ik vastleggen. "It's here" zeg ik zacht. Ik moet alle ramen en deuren dichtdoen. Ik doe ze allemaal een voor een dicht. Hoe kan de voordeur nou openstaan? Ik had hem op slot gedaan. Hij is dus ergens in huis! Kalm blijven. Er is nog een raam, in de keuken. Ik loop via de woonkamer naar de keuken toe. Ik doe de deur naar de keuken open en het lijkt wel of mijn hoofd gaat ontploffen. Daar staat hij in het midden van de keuken. Ik laat van de schrik de deur weer dichtvallen. "I have to hide" Ik ren zo snel als ik kan naar boven, naar mijn kamer toe. Ik gooi de deur open en doe hem snel weer dicht. Mijn ademhaling versnelt. Ik loop verder de kamer in, als plotseling de deur openvliegt en hij daar staat. Ik spring door het raam en schreeuw zo hard als ik kan.

Daar eindigt de video en de tv gaat uit. Ze heeft de val overleefd ik heb nog een brief van haar gevonden. Ze heet Carley dacht ik? Hoe kan het dat als zij door het raam sprong dat het raam weer intact was toen ik er door sprong? De video doet me iets beseffen, bij iedereen gebeurd steeds hetzelfde, net alsof alles wordt herhaalt. Ik sta weer op. Er valt hier niks meer te doen. Ik loop naar buiten en heb een uitkijk over heel het bos. Ik zit hoog in de bergen. Ik zie een paadje dat omhoog leid. Ik besluit het te volgen en klim de berg op. Als ik bijna op de top ben zie ik iets staan. Als ik dichterbij kom zie ik dat het een zendmast is. Alweer?! Deze is alleen iets kleiner dan de vorige. Er zit weer een klein gebouw aan vast. Ik neem een diepe zucht en loop naar binnen. Het is hier vrij leeg en donker. Ik loop door een lange gang. Tot ik opeens in het donker sta. Mijn zaklamp heeft het begeven, fijn. Ik neem de deur aan het einde van de gang en kom terecht in een grotere gang. Midden in de gang brandt een korf met vuur. Wat doet dat hier nou? Ik doe weer de deur aan het eind van de gang open en kom weer uit in een lange gang. Weer brandt er vuur. Ik loop er voorzichtig heen. Alleen deze gang loopt dood. En er staat weer van alles op de muur gekrast. Zoals I failed you... Ook zit er iets tegen de muur. Ik loop er langzaam naar toe. Ik zie dat het een lijk is. Een lijk dat helemaal is verkoold. Ernaast staat een tape-recorder. Ik zet hem aan en luister ernaar.

Het spijt me, het spijt me, dit is allemaal mijn fout, het spijt me, god vergeef me....

Het laatste wat je hoord een een kleine hoge gil, waarna het geluid overgaat in een geruis. Dan stopt de tape-recorder. Ik begin te huilen en ga naast het lijk zitten. Opeens zie ik in de verte in de andere gang het vuur uitgaan, en het wordt helemaal donker, ik hoor dingen kraken. En de deur slaat dicht. Dan gaat ook het vuur voor mijn ogen uit en zit ik helemaal in het donker. Dit is het dan... Opeens voelt het of ik doorboord wordt door duizende messen. Dan wordt voor de laatste keer alles zwart en het laatste wat ik voel is de warme tranen die over mijn wangen stromen. Er is geen oplossing, het zal niet stoppen, er is geen hoop...