Bajarzyki lawirantki

retrospekcja

— Ostatni raz jadę z tobą nad polskie morze w środku sezonu! — odgrażała mi się pokonując metr za metrem po piasku. — Zapomnij! Napewno nie tutaj! Przecież tu jest więcej ludzi niż ziaren piasku! — marudziła bez przerwy.
Anna, moja słodka Anna. Kobieta, dla której przejechałbym pół świata.
Spotkałem ją niegdyś w tym samym miejscu, na polskiej plaży. Niecelowo rozłożyliśmy sie obok siebie - ona ze swoimi przyjaciółmi, ja ze swoimi. Było ją słychać z daleka, tak głośno narzekała na warunki, że ciężko było nie zwrócić na nią uwagi. Od razu wpadła mi w oko, co moi koledzy zauważyli i wykorzystali do podrywania jej koleżanek. W ten sposób się to zaczęło.
— Ile jeszcze będziemy leźć po tym cholernym piasku? — zapytała moja zirytowana towarzyszka. — Zaraz zdechnę i takie będziemy mieli wakacje.
Odwróciłem się do niej twarzą. Ile można narzekać? Jej się chyba limit nie skończy. Uśmiechnąłem się.
— Widzisz ten kamień? — wskazałem głaz kilka metrów dalej ręką z parawanem. — Tam idziemy.
Zrobiła naburmuszoną minę, ale bez słowa poszła za mną na miejsce. Gdy tylko dotarliśmy, rzuciła leżaki i materac na piasek a sama usiadła obok mordując mnie wzrokiem. Kochałem te czarne oczy. Nadal je kocham.
I chyba już zawsze będę kochać, bo choć czasami mam ochotę siłą zamknąć jej usta, byleby tylko przestała narzekać, to jedynym sposobem, aby to zrobić, byłby pocałunek.