Falling // H.S.

The Valentines Day

Podniosłam leniwie prawą powiekę, zerkając na zegar wiszący naprzeciwko mojego łóżka. Okej, było już po 12, więc powinnam wstawać by nie mieć wyrzutów sumienia, że marnuję cały dzień w łóżku.

Ale nie miałam siły. Sen był zdecydowanie za krótki, z tego co pamiętam pomimo, że wróciłam do mieszkania tuż przed drugą, zasnęłam dopiero koło czwartej.

Oczywiście maczał w tym palce pewien zielonooki brunet, który złamał moje serce ponownie na tysiąc małych kawałeczków.

Wczoraj zasypiałam na mokrej od łez poduszce, czując się jakbym znowu była nastolatką, a Harry dupkiem, który złamał mi serce. Prawda była jednak taka, że oboje byliśmy już dorośli. Oboje graliśmy na swoich emocjach, oboje przyciągaliśmy się jak magnez i działaliśmy na siebie jak narkotyk.

Bo co z tego, że Harry kolejny raz złamał mi serce, skoro one od zawsze należy do niego?

14 luty 2010, Holmes Chapel

Siedziałam w łóżku w samych bokserkach i koszulce mojego taty, pijąc gorącą czekoladę i  wycierając łzy spływające po policzkach po obejrzeniu kolejnego odcinka Plotkary. Ten serial doprowadzał mnie do takiego stanu prawie za każdym razem, kiedy go oglądałam.

Dzisiejszy dzień był jednym z moich ulubionych dni w roku, mimo, że nigdy nie obchodziłam walentynek z żadnym chłopakiem. Może to dziwne, ale bardzo lubiłam atmosferę tego święta, patrzeć na znienawidzonych przez wszystkich singlów obściskujące się pary i sklepy pękające w szwach od wielkich misiów i czekoladowych serduszek. Lubiłam patrzeć jak mama zakłada specjalnie dla taty czerwoną sukienkę i udaje wielce zaskoczoną bukietem czerwonych róż, które dostaje zawsze 14 lutego od prawie dwudziestu lat.

Słysząc pukanie do drzwi spodziewałam się zaraz zobaczyć w nich Victorie, od której dowiem się, że razem z Joe idą dziś na kolacje na miasto i czy chciałabym coś na wynos.

Ku mojemu zaskoczeniu nie zobaczyłam w nich mojej mamy. Harry wsadził nieśmiało głowę do mojego pokoju, zamiast wparować i rzucić się na łóżko jak zwykle.

-Harry? Co ty tu dzisiaj robisz? -Zapytałam, zakrywając się ukradkiem kołdrą. Harry stał w progu w stroju sportowym, co znaczyło, że przybiegł tu prosto z treningu drużyny piłkarskiej.

-Aspen, tak bardzo, bardzo mi przykro... - Powiedział podchodząc do mojego łóżka, rzucając na nie pudełko czekoladek. -Jak się trzymasz? - Zapytał i usiadł obok, a moje gałki oczne prawie wyszły z orbit.

- Nie rozumiem, jak mam się trzymać?

- Przecież widzę, że płakałaś. Przysięgam, jak tylko zobaczę jutro tego dupka Davis'a w szkole, to tak go skopię, że... - Nie dałam mu dokończyć, przerywając mu z piskiem.

- Harry do cholery, czemu chcesz się bić z Taylorem Davisem?! - Zapytałam wystraszona. W tym momencie na twarzy Harrego pojawiło się jeszcze większe zdezorientowanie niż na mojej. Zacisnął usta w wąską linie, podnosząc brwi wysoko do góry, potrząsając ciemnymi lokami we wszystkie strony. Milczał, skanując moją twarz tak jak zawsze, kiedy chciał dowiedzieć się prawdy.

- Nie rozumiem, na treningu wszyscy mówili tylko o tym! - Powiedział podniesionym głosem, wstając z mojego łóżka. - Davis wszystkim powiedział, że Cię zostawił! - Harry chodził po pokoju, zataczając małe koła, jak zwykle kiedy się denerwował. Zdjął grubą bluzę z logiem szkoły, zostając jedynie w koszulce na ramiączkach i sportowych dresach. - John widział was jak rozmawialiście po lekcjach, a Eleanor sama zapropnowała, że weźmie moją zmianę w piekarni. Aspen, czy ty się ze mnie śmiejesz?- Styles zerknął na mnie zatrzymując się w miejscu.