Crush: A Twin Brother's Conflict

Chapter 10: The Unexpected News

JACK FORSYTH’S POV

Hi I’m Jack Forsyth, a civil Engineer of State University College.  I had this one crush na siya lang nagparamdan sakin na I am acceptable.

We met when I was 13 years old, sa isang park.

//THROWBACK//

“Sali ako” sabi ko kina Jake habang naglalaro sila ng habul-habulan sa park.

“Huwag na Jack, magkaka asthma ka lang, papagalitan na naman tayo nila mommy at daddy” sabi ni Jake sakin.

I know he’s overprotective kuya. Yes, Jake is one minute older than me.

I felt sad kasi bakit marami akong sakit. My heart is weak dahil sa asthma ko,  and  have astigmatism and  I’m wearing glasses kaya walang nakikipag laro at lumalapit ako since then kasi mukha daw akong lampa.

Umupo ako sa isang tabi habang pinagmamasdan silang masayang naglalaro.

Kinuha ko ang sketchbook ko at dinadrawing ko ang paligid dito sa park.

“Ang ganda naman niyan…” pambungad ng isangbatang babae sa tabi ko habang may hawak na cotton candy.

Isinara ko ang sketch book ko kasi ayaw na ayaw kong may makakakita ng mga works ko, I’m not yet confident enough kasi.

“Oh, ba’t mo sinirado? Patingin naman…” Sabi niya habang inaagaw ang sketch book ko.

“Huwaggg” sabi ko habang nilalayo ito sa kaniya…

“Saglitttt lang, Patinginnn ng konti” She still trying to grab it from my hand, kaya nag tatakbuhan kami paikot sa may garden…

hanggang sa matumba ako.

Umiyak ako dahil ang laki ng sugat ko.

“S-sorry…O-okay ka lang?” Umiyak siya.

“Bakit ka nagsosorry?” tanong ko habang natatawa dahil umiiyak din siya.

“Kasalanan ko kasi dahil hinabol kita” umiiyak niyang sabi. Tumigil ako sa pag-iyak, ngunit siya ay umiiyak pa rin.

“Bakit ka umiiyak? Nasaktan ka din ba?” tanong ko habang napapatawa

“T-takot ako s-sa d-dugo” She said trembling.
Tumayo ako, at pinunasan ng dahon ang sugat ko at tinakpan ito.

“Oh ayan wala na, huwag ka ng umiyak.”

Tumayo ako, at kinuha ang mga kamay niya at pinatayo din siya mula sa pagkaka upo.

“Ako nga pala si Jack” pagpapakilala ko habang inextend ang kamay ko.

“Mionette, hali ka na, uuwi na daw tayo sabi ni Daddy!” sigaw ng mama niya. Mionette? Ang ganda ng pangalan niya, gayun din ang mukha at puso niya.

Iniwan niya akong naka extend pa rin ang kamay at hindi na siya nakapagpakilala ng pormal.

//END OF THROWBACK//

Yes, It was Mionette Rodriguez who I met 8 years ago.

I liked her since then.

Nang mabalitaan kong same High School ang papasukan namin, I tried to look better, I took off my glasses everytime nasa school ako and use contact lense with the same color of my eye instead.

I’ve been stalking her.

Updated ako tungkol sa family niya, and I’ve met them all in person.  I met her Dad sa China, Doctor Menard Rodriguez. He’s one of the volunteers kung saang hospital ako na operahan.