Costiño Series 4: Huling Tagpuan (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 2

Kabanata 2

Buwan

Napatingin ako sa kabilugan ng buwan. Maliwanag iyon at tanging nagbibigay ng liwanag sa kadiliman. Umupo ako sa upuan na gawang kahoy. Malapit dito ang puno ng mangga, siguro ito ay nagsisilbing lilim ng upuan kapag maaraw.

Huminga ako ng malalim bago yumuko. Nakakahiya ang nangyari kanina, nakakahiya at ayoko ng bumalik pa. Gusto kong umiyak ulit at pagalitan ang sarili kung bakit iyon pa ang niregalo ko. Sana naniwala nalang ako sa sarili ko, sana hindi nalang ako bumili ng regalo. I can just greet them and that's all.

That was so embarrassing. Ayokong bumalik doon at humarap ulit sa kanila, lalo na kay kuya Gavino. Nahihiya ako sa binigay na regalo sa kanya. Who would really happy if you will just received a twelve pairs of gray brief for child. Hindi katang-tanggap tanggap!

Napahinga ako ng malalim bago tumingala at tumingin muli sa magandang buwan. Mabuti at meron ganito ngayon, at least nawala ng konti ang inis at galit ko sa sarili. If ever I face them again, it might my death.

Remembering his eyes, his eyebrows, his long eyelashes, his pointed noise, his goddamn lips and perfect jawline. His is fucking handsome and tall.

God why am I thinking him? Do I adore him? Do I like him? Shit ang bilis naman agad kung nagustuhan ko siya agad. That was so fast! Maybe I'm just amused by his face, his height and damn jaw.

No. I tell myself it's not the right time to like or even commit to someone. I just can't imagine shattered because my love left me, like what happened to my father. I shouldn't think like it, it's not good.

Naramdaman ko ang mainit na presensya sa likod ko. When I turn around, halos mawalan ako ng hangin sa katawan ng tumambad sa akin ang maamo niyang mukha, ngunit ang mga mata ay sobrang lalim na hindi ko maintindihan ang pinapahiwatig nito.

Napatayo ako at umatras habang hindi makapaniwalang nakatingin sa kanya. What is he doing here? He should be in inside, enjoying his birthday. Why he's here?

Lumapit siya at umupo sa upuan na kahoy. Naging maliit sa paningin ko ang upuan ng umupo siya, parang sinakop nito ang buong espasyo. Kanina nung ako yung nakaupo, malaki pa ang space ngayon ay konti nalang.

He's still looking at me. Umiwas ako ng tingin at kinabahan ulit ng maramdaman ang kakaiba niyang paninitig sa akin. I felt again what I feel earlier. Same pumping of my heart and same nervous I feel. Nanginginig ang binti ko habang pilit iniiwas ang mata sa kanya.

"Why don't you sit beside me?" His baritone voice echoed on my ears.

Doon palang ako nagka lakas ng loob na tumingin sa kanya. His eyes were tenderly. There is something on it that makes me really weak. Sa mura kong edad, nararamdaman ko na ito. Is this good or bad? Ang akala ko, nagsisimula ang pagkakagusto ng babae kapag tumuntong na sila sa teen ager years. Why then I'm feeling this?

"I-i should go." Utal kong sabi.

Tatalikod na sana ako ng maramdaman ko ang mainit niyang kamay sa palapulsuhan ko. Nanghihina akong tumigil at huminga ng malalim.

"Sit beside me." He commanted.

I shook my head to ignore his command. Ayokong maramdaman muli ang pagkagulo nitong puso ko. Nakakatakot at nakaka panghina ng loob.

Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa palapulsuhan ko ng maramdaman sigurong pipilit akong umalis. He pull me so I can sit beside him. Napaupo ako sa tabi niya ng walang kahirap-hirap. Nasa akin parin ang mga mata niya, malalalim iyon at nakakalunod.

"How old are you?" He asked.

Napalunok ako bago umiling. Pinakiramdam ko ang sarili, humupa naman ang tambol ng puso ko. I sighed heavily.