Costiño Series 4: Huling Tagpuan (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 5

Kabanata 5

Umasa

Gaya ng sabi niya, palagi nga siyang pumupunta sa iskwelahan namin. He always bring food for my recess, sometimes for lunch. Hindi siya lumiban sa araw-araw na pagpunta sa akin kaya nagkaroon ako ng kakaibang nararamdaman sa puso.

My father didn't bother anymore to me. He didn't ask about Costiño's again. Para bang wala na siyang imik sa lahat. He just let me doing my school and my hang out.

And graduation for my elementary came. I got second honor and four medals for best in subject. My father is very happy for what I received. Kahit pa hindi ko nakuha ang pinakamataas, at least I got award for my elementary school.

And then my childhood friend got home from Manila. Estrecia Blaine is very beautiful with her age now. I am eleven and she is ten. Ang sabi ni tita Luniñia, magkakaroon daw ng engrandeng party para sa birthday niya kaya nagkaroon kami ng imbitasyon para doon.

Ang daming nangyari pagkatapos ng elementary days ko. Sabi ni daddy next month pa kami pupuntang Tacloban para doon na tumira. He already cleared my enrollment in LNU so that, when the class is open I am ready for it.

At ang pinakamasayang nangyari ay binigyan na ako ng cellphone ni daddy. He give me phone for my graduation gift so I'm very happy. Sabi niya ay pwede naman na akong gumamit ng cellphone lalo pat grade seven na ako sa pasukan.

My phone rang when someone calling. I took my phone and answer a call.

(Hello bes?)

Napatayo ako ng marinig ang kikay na boses ng kaibigan ko. It was Estrecia Blaine, my childhood friend.

(Yes?)

Mabuti pa ang isang ito, ten year old palang pinagamit na ng cellphone samantalang ako, ngayon palang. She is spoiled and  pampered while still young.

(Pupunta ka sa birthday ko?)

I sighed. I didn't really know! Nagda-dalawang isip ako kung pupunta ba o hindi. Pero kasi kung hindi ako pupunta, magtatampo itong kaibigan ko. She lived in Manila for almost one year and now that she came back, I didn't give her a chance to celebrate her birthday. That's unfortunately unfair to her. Pero kung pupunta ako...malaki ang kasiguraduhan na nandoon ang pamilya Costiño.

Well, we are invited too so we should go. We should celebrate her birthday and I should be there. Wala namang masama kung pupunta diba? Tutal palagi naman kaming nagkikita ni Gavino noon. He always come and give me foods, sometimes we go to the hills for blow off the chaff. And now I can say, we are close to each other even after he didn't showed up anymore.

Pero nung nagdaang dalawang buwan madalang nalang siyang bumisita sa akin. Pinagtataka ko iyon lalo pat nasanay ako sa mga ginagawa niya. Nasanay ako sa pagkain namin ng sabay, sa pagpunta ng burol, sa tagpuan namin, at sa pagsakay sa kotse niya. I got lost that months but I accept it. Hindi lang naman ang pagpunta niya sa iskwelahan ko ang tumatakbo sa buhay niya.

I understand it. Lalo pa nung hindi na siya nagpakita sa akin nung graduation ko. I wait for him...for hope that he might come and greet me at least but I just got failed. Hindi siya pumunta at hindi ko siya nakita hanggang ngayon. Pero hinayaan ko lang iyon dahil baka busy nga. Malay natin, sa edad niyang iyon pinapahawak na pala siya ng papa niya sa negosyo.

Hindi na ako nagpumilit na umasa na sana isang araw baka may makita akong kotse na nakaparada at hinihintay ako pero isang malaking bula nalang iyon. I should not wait and hopes!

Bagama't nabigo ako ng ganitong kaaga, hinikayat ko ang sarili na iwala sa isipan ang mga alaala niya lalo pat hindi na yata kami magkikita. It's almost end of the month now, and I didn't saw him. Siguro hindi ko na iisipin pa ang lalaking iyon. Tapos na ang ginagawa niya sa akin at mainam na kalimutan nalang siya.