Onu tanımıyordum. Ondan korkmuyordum. O tehlikeli biriydi. Onunla iletişim kurmamalıydım...
Siyah ve karanlık.. duygu ve duygusuzluk.. merhamet ve acı.. ya da hayat ve ölüm.. her an her şey O
Duyguları çözülemeyen bir kişilik o. Ama bunu umursamıyor...
Hayatım çok güzeldi, tam istediğim gibi gidiyordu ve sımsıcak yatağımdan kalktım. O da ne misler gibi kahvaltı kokusu her yeri kaplamış.
-kızım çilem hadi kuzum okula geç kaldın. Diyen annemin sesi ve yanağıma kondurulan bir buse...
Tabiki bunları söylemek, hissetmek çok isterdim fakat hayatın acı gerçekleriyle baş başa kaldım. Uyandığımda buz gibi duvarlara selam verip yatağımdan doğruldum.
Ne mi diyordum ben?
Ben bir yetimhane kızıydım. Yanii sımsıcak yuvalarda değil, buz gibi duvarlar arasında; sevgisiz, şevkatsız, duygusuz ve merhametsiz..
Şükürler olsun bu günde içimi karartdığıma göre üstümü giyinip okula gitmeliydim. Yemeğimi yiyip kendimi dışarı attım.
Yaşamak için sebebim olmalıydı ve ben kimsenin benim hayatımı mahvetmesine izin vermiyecektim. Bu dünya ya geldiysem elbet bir sebebi vardı.
Bunları düşünürken aniden gelen bir korna sesiyle irkildim. Kafamı çevirdiğimde arabanın içindeki adam hızlı inip;
"Canına mı susadın sen!" dedi. Jeton yeni düşmüş gibi konuşmaya başladım
"Öyle ölemem tekrarlıyalım istersen gel gel üstümden geç"dedim ve ne kadar mantıksız bir cümle kurduğumun farkına vardım.
Ama o ciddi anlamış olacak ki. Hızla arabaya binip geri geri sürmeye başladı ve hızla üzerime geldi. Kendimi nasıl kaldırıma attığımı bilemedim Ve gitti..
Off gerizekalı, nerden çattık?!
Diye düşünerek yoluma devam ettim. Ve kendimi okulun önünde buldum. Güzel bi hayat istiyorsam güzel bir mesleğim olmalıydı. Hayatımın gözlerimin önünden kayan insanlar gibi olmasını istemiyordum.
Kendimi önemsemeliydim çünkü benim bende başka kimsem yoktu. Bu laf ne kadar içimi acısa da benim gerçeğim buydu.
Sınıfımda yerimi aldım ve derslere dikkatimi vermeye başladım. Son sınıfdım ve zamanın nasıl geçtiğini anlamadan çıkış zili çalmışdı.
Öyle böyle zamanımı geçerken yurttan ayrılma vaktim çoktan gelmişti. Her ne kadar burayı sevmiyor olsam da anlam veremediğim bir acı içime oturdu. Evet sevmiyordum burayı ama acısıyla tatlısıyla 18 sene burası bana yuva almuşdu.
Her kez den tekar tekar vedalaşıp yurttan çıktım.Yurda son kez baktım ve sessiz bi şekilde
'Elveda..' dedim
Evet istediğim olmuşdu. Hayat yüzüme gülmüşdü ve çabalarımın karşılığında %100 bursla özel bir üniversiteye girmeyi başarmıştım. Bunu duyan Zefer Bey (yetimhane müdürüm) bana her türlü destek olacağını dile getirmişdi ona gercekten çok minnettardım.
Yaz döneminde 3 ay boyunca hiç durmadan çalıştım ve yetimhanedeki benden 2 yaş büyük olan Zehra ablayla aynı evde ev arkadaşlığı yapıyorduk.
Beklediğim gün gelmişdi. Bu gün okulun ilk günüydü,yatağımdan doğrulup banyoya gittim. Güzel bi bakım yaptım çünkü süper hissediyordum .Aynadan yansımama bakıp ;
"yapabilirsin sen Çilem sen güçlü bir kızsın"dedim ve hızla hazırlanmaya koyuldum
giyinip inştagrama foto atmak için sabırsızlanıyordum. üstümü giyinip aynadan kendime baktım 'Evet, hazırdım' o zaman gelsin like'ler
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@x_cilem_x: şimdi okullu olduk djhus (Bu gönderi yorumlara kapatılmışdır) +347 beğeni
