"Blind Love" Kim Namjoon's Ff

💭13💭

Κυκλοφορούσα με το παιδί μου στους δρόμους αφού δεν είχα που να πάω να μείνω. Ούτε δούλευα ούτε τίποτα. Δεν είχα και κανέναν δίπλα μου να με στηρίξει.

Κανέναν από τους δικούς μου ανθρώπους, γιατί; Επειδή ο μόνος άνθρωπος που είχα με παράτησε...δεν τον ήθελε τον γιο του..

Οι γονείς μου και οι δυο νεκροί...και φίλους δεν είχα ποτέ...μόνο όσους μου γνώριζε εκείνος..

Μακάρι να μπορούσα να πάω για δουλειά αλλά δυστυχώς δεν κάποιον που να μπορεί να μου κρατήσει τον μικρό για να το κάνω.

Τουλάχιστον μπορώ να τον ταΐσω μέχρι τώρα. Για όσο καιρό δηλαδή θα έχω ακόμα γάλα διότι αν δεν τρώω δεν θα μπορέσει και αυτό το κακόμοιρο να φάει.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τον χαζεύω.

Είναι τόσο όμορφος όπως και εκείνος.

Αμέσως βουρκωσα ενώ το είδα να μου χαμογελαει, ένα αληθινό χαμόγελο. Τα ματάκια του έλαμπαν.

"Ομορφιά μου..." ψιθύρισα ενώ κατάφερα με τα χίλια ζόρια να κρατήσω τα δάκρυα μου από το να κυλήσουν στα μάγουλα μου

Δεν ήθελα να κλαίω πλέον για εκείνον..

Δηλαδή ούτε που το έκανα..έκλαιγα για το μικρό μου γιο που βιώνει όλα αυτά από τώρα..και είναι μόνο ημερών..

Μου είχε τραβήξει όλη την προσοχή και δεν κατάλαβα ότι κάποιος στέκονταν μπροστά μου.

"Εεμμμ..γεια σας~"

Σήκωσε τον κεφάλι μου και τον κοίταξα αφού η φωνή από η οποία ακούστηκε ανήκε σε άνδρα και μάλιστα τον άνδρα που χθες θέλησε να με βοηθήσει αλλά εγώ αρνήθηκα.

Δεν το ξέρω και μπορεί να μην είναι τόσο καλός όσο θέλει να φαίνεται.

Τον κοίταξα.

Στο χέρι του κρατούσε μια σακούλα που μέσα υπήρχε ένα τάπερ με φαγητό και ένα μπουκαλάκι νερο.

"Μπορώ να κάτσω;" με ρώτησε δείχνοντας την θέση δίπλα μου

Δεν του μίλησα, το μόνο που έκανα ήταν να πάω λίγο πιο δίπλα αφήνοντας περισσοτερο χώρο δίπλα μου.

Γελασε ελαφρώς.

"Ευχαριστώ~" είπε και έκατσε δίπλα μου χωρίς να χάσει χρόνο

Αμέσως το βλέμμα του έπεσε πάνω στο μωρό μου ενώ και το δικό μου κοιτούσε εκεί.