"Γεια σας, το όνομα μου είναι Wendy. Είμαι 24 χρόνων και είμαι διαφορετική από τους υπόλοιπους ανθρώπους, όπως και από εσάς...έχω ένα πρόβλημα, αν και ζω μαζί σας, στον ίδιο πλανήτη και κόσμο δεν μπορώ να δω γύρω μου την ομορφιά του...
Είμαι τυφλή...
"Πάω να ανοίξω εγω~" είπε η Wendy, άφησε τον μικρό της ανηψιό να κάτσει δίπλα από την μικρή της κόρη
Βγήκε από την κουζίνα και πλησίασε την κεντρική πόρτα του σπιτιού.
Την άνοιξε εμφανίζοντας από πίσω της την μητέρα και τον πατέρα της, τον αδερφό της και την πεθερά της.
Χαμογέλασε.
Τους αγκάλιασε όλους και τους καλωσόρισε.
"Καλωσήρθατε~" τους είπε αγκαλιάζοντας τους όλους έναν προς έναν
"Καλώς σε βρήκαμε αγάπη μου~" είπε η μαμά της
"Γιαγιαααααααα" έτρεξε το μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της, εκείνη γελώντας το δέχτηκε
"Πω πω πόσο μεγαλωσεεεες~"
Wendy's POV "Πω πω πόσο μεγαλωσεεες~" είπε ενώ αγκάλιασε σφιχτά την Sarang
Ναι, την κόρη μας την ονομάσαμε ετσι~
Βασικά την ονόμασα έτσι αφού είχε φύγει..θεώρησα ότι άξιζε να την βγάλω έτσι αφού η Αγάπη ήταν αυτή που ένωσε εμένα και τον πατέρα της.
Μας έκανε ένα~
Μπορεί να έφυγε και να με άφησε μόνη μου σε αυτόν τον κόσμο αλλά τον νιώθω κοντά μου. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω μια προσευχή. Θέλω να προσέχει εκεί που βρίσκεται, να μας βλέπει και να είναι περήφανος. Για αυτό και δεν έκλαψα, δεν ήθελε να κλάψω ήθελε να με βλέπει χαρούμενη.
Εκείνη την ημέρα που μου ανακοίνωσε την απόφαση του με θυμάμαι να βουρκωνω στην ιδέα ότι θα έφευγε. Μου εξήγησε όμως, με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε όλα όσα αισθανόταν. Όλα όσα ήθελε να κάνω στην ζωή μου με το δώρο του. Ήθελε να δω και να προχωρήσω μπροστά βλέποντας μέσα από τα ίδια του τα μάτια. Να δω το μέλλον μέσα απο τον ίδιο και την ζωή μου να προχωράει μαζί με την κορούλα μου. Βέβαια δεν το ήξερε..πριν φύγει δεν ήξερε ότι είχα ένα παιδί μέσα μου αλλά..τώρα μας βλέπει και χαίρεται από εκεί ψηλά.
Με επισκέπτεται κάθε βράδυ στον ύπνο μου λέγοντας μου ότι χαίρεται που τα καταφέρνω, που μπορώ και προχωράω.
Που έχουμε μια υγιή κόρη.
Ναι, γιατί μαζί την έχουμε. Ποτέ δεν με παράτησε πάντα είναι δίπλα μου απλά εγώ είμαι η μόνη που το βλέπω και τον αισθάνομαι..
Όταν η μικρή με ρωτάει για τον πατέρα της, της εξηγώ ότι ποτέ δεν μας άφησε και ότι την αγαπούσε γιατί ξέρω ότι αν ήταν εδώ θα την αγαπούσε όπως εμένα.
Όπως ένα κομμάτι του, γιατί θα ήταν ένα κομμάτι από τον ίδιο. Όταν τα ακούει αυτά χαμογελάει. Μου λέει πως και αυτή τον αγαπάει ακόμα και αν ποτέ δεν τον γνώρισε, γιατί αγάπησε εμένα λέει "Οποίος αγαπάει την μαμά τον αγαπάω και εγώ" αυτά είναι τα λόγια της. Συγκινούμαι κάθε φορά που τα ακούω, χτυπάνε ακριβώς μέσα στην καρδιά μου.
Από την οικογένεια του Namjoon ο μόνος που με αποδέχεται είναι η Jennie. Ο πατέρας του πιστεύει πως εγώ τον σκότωσα, το ίδιο και τα αδέρφια του. Δεν με πειράζει όμως γιατί εγώ ξέρω..ενώ αυτοί όχι.
Περάσαμε λοιπόν στην μεγάλη τραπεζαρία και όλοι καθίσαμε για να φάμε. Μόνο μια καρέκλα ήταν κενή, αυτή δίπλα μου, για τους υπόλοιπους ηταν..εγώ τον έβλεπα δίπλα μου να μου χαμογελάει.
"Τα πας τελεια~Σαγαπω" μου είπε χαμογελώντας
Χαμογέλασα πλατιά κοιτάζοντας τον, ακόμα και τώρα ήταν πανέμορφος.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
'Και εγώ Σαγαπω~'
THE END
>>> Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για τώρα, θα τα πούμε όλα στην τελευταία περίληψη ❤️ Αν σας άρεσε πατήστε το ⭐ και αφήστε μου το 💬 σας. Τα λεμεεεεε, ελπίζω να σας άρεσε το τέλος αυτής της ιστορίας μας❤️
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
