HOOFDSTUK 32
#Dylan
Ze zit al dagen lang in haar kamer.
Ze wilt niet eens iets eten.
Er zijn veel mensen vermoord, en je raad niet wie.
Mijn vader had ik toch verbannen.
Hij heeft met een groep rogues een roedel gemaakt, en ze hebben ons aangevallen.
Er zijn 40 mensen dood gegaan van onze pack, maar mijn vader en een paar rogues zijn ook dood gegaan.
Maar ik vind het niet zo erg dat mijn vader dood is, want het is zijn eigen schuld.
En hij moest van mijn mate afblijven.
Ik vind het wel heel erg voor Skylar.
Haar laatste familie lid is dood gegaan.
Ik heb zo veel medelijden met haar.
Dylan?
Ik kijk op zij, en zie Finn naar me kijken.
Gaat het?
Ik knik.
Ik had het niet door maar er rolde een traan over mijn wang.
"Ik ga even naar Skylar he."
Ze knikken, en dan loop ik naar boven naar de kamer van Skylar.
#Skylar
Er word geklopt op mijn deur, en Dylan komt binnen.
Hij komt naast me zitten, en ik schuif automatisch dichter tegen hem aan.
Ik begin weer te wenen, en verstop mijn gezicht in zijn t-shirt.
Skylar?
Ik snik nog een keer, en kijk in zijn ogen.
Ik zie medelijden en bezorgdheid in zijn ogen.
Gaat het?
Ik knik nee.
"I-ik m-mis m-mama."
Ik voel me net zoon klein kindje, die roept om zijn mama.
Hey Skylar, ik ben er voor je altijd onthou dat.
Ik knik, en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten.
Ik doe mijn ogen toe, en val in slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dit is bijna het einde van mijn boek!
Lees snel voort!
Groetjes Huskyzot.😍😍😍
JE LEEST
De witte wolf
WerewolfIk loop naar mijn huis. "Mama papa ik ben thuis." Ik loop naar boven, en zie mijn ouders. Mijn papa loopt naar me toe. Skylar we moeten je iets vertellen. "Wat is er?" We verbannen je uit onze roedel. "Waarom?" Omdat je een witte wolf bent, wit bete...
