twitter.

9

"neden bulunması zor yerlerde olursun ki hep?" kafamı kaldırıp gelene baktım. yarım saat önce telefonda konuştuğum suga tebessüm ederek yanıma çöktüğünde kaldırımdan geçip giden insanlar bu sefer tuhaf bakışlarını ikimize yöneltti.

güldüm. "bazen bana takip cihazı falan taktığını düşünüyorum."

sessizce yanımda durdu. "oikawa'yı hâlâ seviyorsun öyle mi?"

"sevmiyorum. yani sanırım..." kafamı dizlerime koydum. sırtımı yavaşça sıvazlamaya başladığında ağlamak istedim. benim çok güzel arkadaşlarım vardı.

"neden gruptan çıktığını hiç anlatmadın, sahi..."

doğruldum ve sıkıntıyla omuzlarımı çevirdim. "oikawa kendini düşünmeye başlamıştı. grubu kurarken sadece ikimiz vardık. bencil bir biçimde yönetemezsin bu işi, biliyorum. ama o ünlendikçe en çok kendini öne çıkarmaya çalıştı. en fazla ilgiyi kendine istedi. bir performansta da vokal olan ben olmama rağmen pozisyonları değiştirmişti. bu çok sinirimi bozdu ama bir kerelik diye göz yumdum."

suga mırıldandı. "sen pozisyonunun alınmasından nefret edersin."

"çünkü sahnede olmak istiyorum. orası benim nefes alabildiğim tek yer. anlıyor musun?"

tebessüm edip onayladı. "elbette anlıyorum." ayağa kalkıp bana elini uzattı. "hadi kalk, pratiğe geç kalırsak daichi ikimizi de öldürür."

gülüp elini tuttum ve ayağa kalktım. yan yana yürürken arkamızdan gelen ses bizi durdurdu.

"hey, bu suga değil mi?!" bir kızın çığlığı sayesinde tüm kızlar kısa sürede onu fark etti.

"anan ya!" diye bağırdım. isyan ede ede koşarken o da benim ettiğim küfürlere gülerek yanımda koşuyordu.

sanırım suga'nın hayranlarından kaçmak okul ve grup dışındaki tek aktivitemdi. küfretmeyi kesip onun gibi gülmeye başladım.

"şuraya." beni bir sokağa soktuktan sonra o sokaktaki markete itti. market olduğunu içeri girdikten sonra fark etmiştim. tabelası falan yoktu.

ikimiz de nefes nefese durduk. birkaç kez öksürüp ona tutundum.

"ananı sikeyim!" gülüp ona savurduğum tekmeden kurtuldu. bize bakan market çalışanının görüş alanından çıkmak için reyonların arasına girdik. yere çöküp nefeslerimi düzenlemeye çalışırken dolaptan su alıp yanıma çöktü o da.

orada normal bir şekilde konuşurken markete birileri girdi. ikimiz de sustuk. kız olmadıklarını anladığımızda derin nefes vermiştik.

"bir daha maskesiz yanıma gelirsen ananı sikerim." (coronadan sonra herkes)

"annemle derdin ne geri zekalı?" gülerek suyundan bir yudum aldı. "böylelikle pratiğe geç kalmış bulunmaktayız." ilk ayağa kalkan oydu. "daichi bizi kesmeden kalk hadi."

ofladım. "pki."