Dancing in the rain ~A Harry Potter Fanfiction~

[2] Fotoboek

Trots zet ik mijn diploma ingelijst op de mantel van de kachel. Het was een zware avond, maar ik ben blij dat ik hem heb. Even kijk ik om me heen. Ik ben in mijn huis. Dat klinkt een beetje raar. Ik heb het van Sirius geërfd. Het heeft een aardige opknapbeurt nodig, maar dat is het vast wel waard. Plus, ik heb de tijd.

Over twee maanden begin ik met mijn stage in het ziekenhuis. Ik heb er altijd al willen werken. Een droom die nog bestaat. Het schijnt er ook nog eens heel gezellig te zijn. Ik heb er zin in.

Als ik de trap naar boven op loop begint het schilderij van Sirius moeder tegen me te praten, "Bloedverrader!! Wat doe je?!" Ik begin met spreuken het schilderij te beschadigen. Het werkt niet. Dat had ik kunnen verwachten.

Een berg met boeken en een hele boel spreuken later heb ik hem er toch af.

Even weet ik niet wat ik ermee moet doen. "Hoe? Wat? Dat was mijn beste spreuk!" Roept het schilderij terwijl ik het bij het vuilnis gooi. Ik schiet in de lach, "Ik plaats je waar je hoort!"

-||-

Opnieuw kom ik 's morgens de bibliotheek in. Ben de laatste weken amper het huis uit geweest. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet. Ik ga met mijn hand langs alle kaften van de boeken. Dan merk ik een klein boekje, het ligt bovenop de andere, ook zit er geen stof op. Het lijkt alsof het er later neer gelegd is. Voorzichtig haal ik het eruit. Het is een fotoboek.

Ik ga zitten in de stoel midden in de kamer en sla het open.

'Examenreis Mabel en Sirius<3'

Het staat in een mooi handschrift op de eerste bladzijde. Mam moet het geschreven hebben. Ik heb raar genoeg nog nooit iets gelezen wat zij geschreven had.

Pa had me wel een keer verteld over een reis. Maar ik wist niet dat er een boekje over was. Ze waren de hele wereld over geweest. Hij kon auto rijden, ze gingen met een busje. Slapen aan stranden en onder de sterren. Ik heb ook een rijbewijs. Hij stond erop dat ik het ook kreeg. En toen ik het had, dronken we champagne op het balkon. Het was geweldig.

Op de volgende pagina staan gelijk allemaal foto's. Overal staan kleine dingen bij geschreven. Het ziet er geweldig uit. Ze waren even oud als ik nu ben. En hun maakte zo'n reis. Ze zien er zo immens gelukkig uit. Ik kan niks anders doen dan glimlachen.

Toen was er ook oorlog. Maar ze gaven geen fuck en deden wat ze wouden. Dat is best wel cool. Ik wou dat ze er waren toen ik opgroeide. Ik had avonden met mijn moeder kunnen praten over van alles. Ze zou me helpen mijn Yule Ball jurk uitzoeken. En als k zou afstuderen zou ze tranen in haar ogen hebben. En ze zou zeuren dat ik te snel opgroeide.

Ja, ik mag niet zeuren. Ik had Molly, beter had ik niet kunnen wensen. Ze was er altijd voor me. Maar het was niet hetzelfde. Ik zou dit altijd een soort van missen. Ik glimlach.

Tijd om iets te gaan doen, het huis uit te gaan.

Snel pak ik mijn tas in en ga ik voor het eerst in tijden het huis uit. Ik grijp mijn huissleutels van het haakje en trek de deur dicht. Ik neem een diepe teug lucht. Eigenlijk is dit een mooi stukje van Londen. Er ligt een park recht tegenover. Ik zou vaker buiten moeten zijn.

Voorzichtig duw ik de deur van een café open. Het is meer een koffietentje. Er staan allemaal retro tafeltjes met krakende stoelen erbij, maar toch ziet het er cozy en gezellig uit. Er zitten maar een paar mensen. Ik ga aan een leeg tafeltje zitten en pak een boek uit mijn tas.

Ik krijg een kop thee voor me neergezet en ik geniet van de rust. Misschien niet wat mijn ouders deden, maar het is iets. Ik weet zeker dat ze trots op me zouden zijn. Dat zijn ze altijd.

"Hey. Zit hier iemand?" George staat voor me. "Hey! Wat doe jij hier? Lang niet gezien!" Zeg ik en hij komt bij me zitten. "Ja, je hebt niks van je laten horen de afgelopen maand. Ik was eigenlijk op weg naar een afspraak, maar ik zag je zitten." Zegt hij. En hij pakt mijn kop thee en neemt er een slok uit.

"Hé! Dat is mijn drinken!" Roep ik en ik neem mijn beker terug. Hij grinnikt, "Oké, oké, maar ik dacht dat je dood was. Kom op. We staan quitte." Zegt hij en hij leunt naar achter op zijn stoel. Ik knik mijn hoofd, "Hmpf. Oké dan. Wat voor afspraak heb je eigenlijk?" Vraag ik.

Hij begint te verschuiven op zijn stoel, "Ik uh- ik- uh- Oke! Je hebt me. Ik was op weg naar jou huis! Fred en ik missen je. Je zou ons helpen in de winkel als je vrij was. Plus, mam was bang dat je je op aan het sluiten was in het huis. Maar blijkbaar niet."

Ik krab mijn hoofd, "Ik was dat heel misschien wel aan het doen... Maar ik had gewoon geen zin om mensen te zien. Ik heb het hele huis opgeknapt." Zeg ik en ik glimlach. Hij lacht, "Ha! Ik had gelijk. Je moet een keer naar de winkel komen. Het is echt heel erg mooi geworden!" Zegt hij.

Even bijt ik op mijn lip, "Ja, zou kunnen."