Dancing in the rain ~A Harry Potter Fanfiction~

[20] Trippel fuck

Mijn hoofd schiet alle kanten op terwijl ik naar de andere kant van de zaal ren. Laat het niet waar zijn. Laat het een leugen zijn. Laat het niet George zijn alsjeblieft.

En dan zie ik Molly, Arthur en Fred zitten. Molly huilt met dikke tranen en Fred schud het lichaam heen en weer en praat ertegen. Ik laat mezelf ernaast vallen.

"George?! George?! Alsjeblieft word wakker. Geen grapjes maken nu, kom op, word wakker." Ik schud hem heen en weer, in de hoop dat hij zijn ogen open doet en sorry zegt, dat het allemaal een grap was. Ik voel het branden achter mijn ogen. Ik stik in de tranen, "George..."

"Nee alsjeblieft. Het is niet waar. HET IS NIET WAAR!" Ik schreeuw door de zaal. Ik voel Bill zijn handen op mijn schouder. "HIJ KAN NIET WEG ZIJN. Alsjeblieft, maak hem wakker." Zeg ik tegen hem. Ik voel mijn hart in tweeën scheuren. Hij schud zijn hoofd en gaat naast me zitten.

"Kom op George. Je moet me nog terug pakken, weet je wel. En we moeten nog verder met de reis! We moeten het busje schoonmaken en naar de zonsopgang kijk! Ik ga jullie helpen in de winkel! Het kan nog niet klaar zijn. Alsjeblieft George, je bent alles voor me. Ga niet weg. Ik hou van je. Merlin.

Ik hou zo veel van je. En ik wil het je vertellen elke dag.

Blijf vechten. Blijf hier. Alsjeblieft het is niet waar. Word wakker nu. Stop met de grapjes. WORD WAKKER!"

Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. Dan pakt Bill me vast en laat me in zijn armen liggen. Ik laat de tranen over mijn wangen stromen en hou Bill vast zoals ik dat vroeger altijd deed.

Merlin wat doet het pijn.

Fred kijkt me aan, "Hij sprong voor me. Er kwam een steen op me af en hij sprong voor me. Het kwam op zijn nek. Madam Pomfrey zegt dat hij nog wakker kan worden."

Ik kijk meerdere keren van hem naar George. "Er is nog hoop? Wanneer word hij dan wakker?" Zeg ik zachtjes. Hij kijkt me aan, "Als hij het gered heeft, elk moment nu." Ik kijk naar het lichaam.

Zachtjes pak ik zijn hand, "We hebben zoveel samen gedaan, en je hebt me zoveel geleerd en gegeven.

Ik wou opgeven, maar toen was jij er.

Je hebt me gelukkig gemaakt. Je hebt me leren dansen in de regen. Laat dat niet eindigen."

Ik zie Fred zijn andere hand vastklemmen. Om me heen is het helemaal stil. Ze moeten ons geschreeuw gehoord hebben. In stilte worden er nieuwe mensen binnen gebracht.

En dan komen Ron en Harry aanrennen. Ik zie het ongeloof in Ron's ogen staan. Hij duwt iedereen aan de kant en schuift neer bij zijn voeten. Harry duwt Bill aan de kant en legt zijn arm over mijn schouder. In stilte kijken we allemaal naar George.

"HIJ WORD NIET WAKKER. WAAROM WORD HIJ NIET WAKKER?!" Schreeuwt Fred dan. Ik kijk hem aan en pak zijn schouder, "Fred, ik weet niet of hij nog wel hier is." Fluister ik dan. Hij kijkt me aan met tranen in zijn ogen.

Iedereen druppelde de grote hal uit. Om door te gaan met vechten. Zelfs Fred. In zijn woorden ging hij alle Deatheaters naar hun latijn helpen. Totdat alleen ik over ben. Ik hoor overal knallen en de stem van Voldemort. Maar het dringt niet binnen. Het klinkt wel maar ik snap het niet.

Het is alleen George en ik. Hij moet wakker worden. Het kan niet anders. Ik heb zijn hand niet los gelaten. De tranen stromen over mijn wangen. Ik voel mijn leven in stukken vallen. Mijn hart barst in stukken.

"Wist je dat ik boos op je werd, omdat je niet wist hoe het met me ging. Je het niet door had? Ik was niet echt boos op jou.

Ik was boos op mezelf.

Ik was boos dat jij je leven bij elkaar had. Je had werk, een goeie band met familie, je had alles wat ik wou. Ik was boos op mezelf dat ik die kansen niet had gegrepen toen ik ze had.

En toen gaf jij me alles. Je gaf me geluk. Je gaf me plezier. Je gaf me een reden om te leven. Je gaf me de wereld.

Ik hou van je."

Zeg ik zachtjes en ik knijp in zijn hand.