Dancing in the rain ~A Harry Potter Fanfiction~

[14] Dancing in the rain

"Gatver, ik voel regen. En we zijn ook nog eens lopend, zonder paraplu! " Zeg ik en ik ga op de grond zitten. Er hangen donkere wolken boven George en ik. We zijn op de parkeerplaats van een klein restaurantje waar we samen hebben gezeten tot laat. Het enige licht komt van een paar lantaarnpalen.

Er zijn meerdere weken voorbij gegaan. Eigenlijk zouden we allang weer naar huis gaan, maar het bevalt ons meer dan we hadden verwacht. Tot het veilig word blijven we in beweging. We zijn in Italië, en reizen nu langzaam door tot Frankrijk.

George kijkt me aan, "Doe je dit altijd als het regent?" Vraagt hij verbaast. Ik knik, "Ja?" Hij schiet in de lach, "Je hebt totaal de verkeerde aanpak." Zegt hij en hij gaat naast me zitten. Ik hou mijn armen weid en laat de regen over mijn heen komen. "Het gaat anders prima." Zeg ik.

Dan pakt hij mijn tas van me af en gaat hij staan. Uit mijn tas haalt hij een kleine radio, die hij gelijk aanzet. Na het zoeken naar het goede kanaal begint er een nummer. De muziek vult de leegte in het donker. Het geluid weerklinkt tussen de paar auto's die er staan.

Hij steekt zijn hand uit en helpt me opstaan, "Waarom zitten en treuren om de regen. Waarom er niet gewoon in dansen." Zegt hij en hij draait me een rondje. Ik lach. Mijn gele zomerjurk zwiert mee.

George zijn rode haren beginnen te kleven aan zijn gezicht. Hij schut de regen eruit als een hondje. Ik moet nog harder lachen. Er druppen roze druppels van de haar verf uit mijn haar. Plasjes met roze water vormen op de grond.

George pakt me vast om me vervolgens rond te draaien. Ik word wiebelig. Mijn jurk begint tegen me aan te kleven. Ook George zijn kleren worden plakkend. Maar we stoppen niet.

Ik steek mijn tong uit en proef de regen, "Mmm, taco's." Zeg ik en ik giechel. Ik giéchelde. Ik giechel nooit. "Schat, dat is niet de regen, dat is je avond eten." Zegt hij en hij schiet in de lach. "Nou-houuu." Zeg ik lachend en ik sla hem op zijn arm. Hij pakt mijn hand en draait me om. Het gaat precies op het deuntje van de muziek.

De maan schijnt door de bomen en verlicht ons. Het ziet er sprookjesachtig uit. Ik schud mijn haar uit. De zwarte lokken plakken overal tegen aan. George kijkt me met pret lichtjes in zijn ogen aan.

Dan tilt hij me op en zwaait me in het rond. Als ik weet sta pakt hij me bij mijn heup en mijn hand. Samen als één bewegen we. De muziek sleept ons van plek naar plek. De klanken weerklinken tussen ons.

Langzaam aan komt er een sneller nummer. We springen in de plassen. De druppels spetten alle kanten op. Ik schop het water zijn richting op. Hij kijkt me 'boos' aan en pakt me op. Ik begin te lachen en gillen tegelijk. Hij legt me neer in een plas met water. Mijn mond valt open.

"Ik zei toch dat ik je nog wel terug zou krijgen." Zegt hij en hij helpt me opstaan. Gelijk spring ik op zijn rug. Hij lacht, "Komop, het word al droger, laten we gaan lopen." Zegt hij.

Maar ik hou hem vast, "Jij gaat lopen, ik lift mee." Zeg ik. Hij zucht lachend, "Luiaard." Ik klem me nog dichter tegen hem aan, "Eigen schuld hoor. Ik krijg je nog wel." Zeg ik. Hij lacht,

"You wish."