Dancing in the rain ~A Harry Potter Fanfiction~

[13] Het tuinhuisje

POV Harry:

"Het tuinhuisje!" Roept Ron en hij rent de keuken binnen. Ik kijk op van mijn eten, "Wat is er daarmee?" Vraag ik. Ron komt tegenover me zitten, "Denk is na. We hebben het hele huis afgezocht naar die kut hanger. Maar niet het tuinhuisje, straks is die daar." Zegt en hij leunt achterover, alsof hij het helemaal uitgevonden heeft.

Ik laat mijn hoofd op de tafel vallen, "Ron, Aurora heeft ons twee plekken gegeven waar we niet mogen komen. En een daarvan zijn we al in geweest. Dat kunnen we echt niet maken. Maar ja joh, laten we nog meer inbreuk doen op haar privacy." Zeg ik. Mijn stem word gedempt door de tafel.

"Komop. We zoeken naar een moordenaar hier, dat zal ze echt niet erg vinden." Zegt hij dan. Hij heeft een punt. We zoeken nu al een eeuwigheid. En waar kan het anders zijn?

"Oké goed punt. Maar dan ga ik wel alleen. Ik denk dat ze het van mij het minst erg zou vinden." Zeg ik en ik sla mijn armen over elkaar. Hij knikt, "Sure. Ik vertel het 'Mione wel." Zegt hij en hij staat op.

Terwijl ik door de tuin loop schieten mijn gedachtes alle kanten op. Wat zal er in dat huisje zitten. Misschien is er wel een mens. Of een noodvoorraad eten. Of een kluis. Misschien heeft ze wel een geheim de hobby.

Als ik de deur opengooi die ik iets wat ik nooit had kunnen verwachten.

Er staan helemaal geen meubels in, alleen een eenzaam matras op de grond. De muren hangen helemaal vol met foto's en briefjes. Foto's met en van vrienden en familie. Foto's met en van Cedric. Foto's van haar ouders.

Voorzichtig loop ik naar een van de briefjes. Het is een krantenartikel waar overheen is geschreven is met een dikke zwarte stift.

'Ik beloof je dat ik bij je zal zijn, zoals ik nu ben. Ik beloof je altijd te beschermen. Ik beloof altijd in je te geloven. Ik wil mijn leven met jou delen Aurora Black. Elke minuut elk uur, zoveel als kan. Ik hoop jij ook met mij. En zo ja, wil je met me trouwen?'
'Wow, ja tuurlijk!'
Hij zwierde me in het rond en toen hij me neer zette schoof hij de ring om mijn vinger.

Ik glimlach zachtjes, ze had me verteld hoe het ging. Het leek wel magie tussen hun. Alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Ik snap dat ze zo er zo lang over heeft gedaan om over hem te komen. Het zal nooit makkelijk zijn geweest. Ik ga naar een nieuw briefje, het hangt onder de foto van Sirius en Mabel.

'Als je iemand verliest, wanneer er iemand dood is, zijn ze verdwenen. Voor altijd. En er is niks want je kan doen, wat ze terug gaat brengen.'

Dan pak ik de kleine sticky note bij de foto van mij en Selene.

'Dit is waarvoor je het doet.'

Ik laat mezelf vallen op het matras. Ze moet hier dagen hebben doorgebracht toen het vreselijk met haar ging. Er hangen een heleboel briefjes van vlak na Cedric's dood. Dat was de vakantie dat we hier waren met de orde. Als iemand dan naar haar vroeg schudde Sirius' altijd zijn hoofd. Ze zal dan hier moeten zijn geweest.

Op het moment dat ik op mijn rug ga liggen, merk ik de woorden op het plafond. Ze zijn met zwarte verf erop geschreven. Het is niet netjes, maar de boodschap is duidelijk.

'You are loved'

Ik denk dat niemand heeft opgemerkt hoe vreselijk het ging met haar.  De muren zijn dik, ik denk zelfs geluiddicht. Ze moet haar longen uit haar lijf hebben geschreeuwd. Er hangt een hartverscheurende lucht hier alleen al. De lucht die zij hier heeft uitgeademd.

Ik pak nog een laatste brief. Het is een langere dan de andere, een tekst.

28 Juni.

Ik kreeg mijn diploma. Maar dat verwachte ik niet die ochtend.

Ik wou springen. Ik was er klaar mee. Mijn hoop was weg. Elke vorm van liefde leek weg. Alles waarvan ik hield leek weg.

Ik had mijn jurk aan en zat aan het meer. De plek waar Cedric en ik onze verloving zouden vieren. De plek waar we onze eerste date hadden. De plek waar we altijd zaten na school. De plek waar ik pa als hond ontmoeten. De plek waar pa me vertelde over ma. De plek waar ik iedereen waarvan ik hield leerde kennen.

En toen zag ik de zon weer schijnen in het water.

Het was zo klein, maar immens. Heel vreemd. Ik realiseerde wat ik zou missen als ik nu zou gaan. Ik realiseerde me dat ik vrijwillig weg zou gaan, terwijl Cedric vocht om te blijven. Ik realiseerde me dat ik zou stoppen met vechten.

Maar ik wou en wil niet stoppen met vechten.

Ik wil de zon nog meer dan driehonderd keer zien opkomen. Ik wil nog sterren kijken midden in de nacht. Ik wil het nieuwe album van mijn zanger nog horen. Ik wil weten hoe een diploma uitreiking gaat. Ik wil trouwen. Ik wil op reis.

Ik ben nog niet klaar.

En dat realiseer ik me. En toen kwam George. En hij liet me nog even zien wat ik achter zou laten. Damn, ik zou Harry alleen laten. Ik zou Mam breken. Ginny zou me komen halen om me opnieuw te vermoorden. Ron zou zich rond eten van verdriet.

Mijn diploma staat op de kachel als trofee. Ik heb het overleefd.

En dit ligt in mijn paniek kamer. Voor als ik freak. Dat heb je overleefd, wat er ook is, je komt er door heen. Anders heb je dat alles voor niks gedaan.

You're loved.

Ik laat de brief uit mijn handen vallen. Ik ga tegen een muur aan zitten. Even schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Een overkreeg komt mijn longen uit. Ik had bijna mijn zus verloren. Alleen maar omdat we haar verdriet niet zagen.

Ik hoop dat ze oké is.