TOMBALAK

19. BÖLÜM

     Bu bölümü canım okurum _Egeninincisi90 ithaf ve hediye ediyorum.❤❤ Güzeller güzelim ,iyiki doğdun... accık geç oldu kusura bakma, iyiki varsın seni seviyorum😘😘😘

  Ayşe'den

  Otoparka kendimizi attığımızda , sanki elim ayağım hala titriyordu. Yok ! Dünyanın çivisi çıkmış kesin! Yakında başımıza taş yağacak. Kimsemin umurunda değil ayol! Yahu tamam Yunus'un bir gideri var ama o kadar da yakışıklı değil canım...! Normal yani...  Allah'ım kimi kandırıyorum ben...O kadar da yakışıklıydı maalesef... Kızların da yakışıklı diye asılması mı gerekir...! Günah diye birşey var!  Üstüne üstlük, yanında ben varım, ben! Bu ne rahatlık...!

   İçimde tüm nefretini öfkesini kusan çirkin hissiyatım, bedenimi istila ettiği için sağlıklı düşünemiyorum. Allah'ım nasıl bir duygu ? Sinir ve öfkemin sarıp sarladığı bedenimi kontrol altında tutamıyorum. Arabayı park ettiğimiz yere varmadan Yunus'a yandan yandan baktım. Tek kelime dahi etmiyordu. İfadesinden ne düşündüğüne dair hiçbir tepki yoktu. Heykel gibi kaskatı dümdüz arabaya kadar geldik. Arabaya binerken yine baktım, bana biran bakıp arabaya bindi. İçinde yaşadığı dünyaya o kadar uzağım ki... O benimle yaşadığı dünyadan daha fazla içindeki o dünyada yaşıyordu... Sanki oraya hapsolmuş ve kimsenin eli oraya uzanmıyordu. Bakışlarındaki derinlik ,herkesden sakladığı o diyar kimsenin girmesine ve ona ulaşmamıza izin vermiyordu. Günlerdir aklımda dolanan bu düşünce bir türlü aklımdan çıkmıyor, beynimi istila ediyordu....  Yunus arabadan çıkıp

  " Hadi Ayşe... Binmeyi düşünmüyorsun herhalde?" deyince hemen arabaya bindim. Arabaya binince kafamı eğip tırnaklarımla oynamaya başladım. Kocamla ilk dışarı gezmemiz berbat geçmişti. Yunus arabayı çalıştırmadan sessizce kaldıktan sonra,  bakışlarını üzerimde hissettim. Yine de hala aynı şekilde elimle oynamaya devam ettim. Yunus boğazını temizleme sesi çıkartınca mecbur artık kafamı kaldırdım. Ben benimki gibi asık bir ifade beklerken tam tersine yumuşak ve merhametli bir şekilde bana bakıyordu. Yine sessiliği bozup ilk konuşan o oldu

  " Az önce ne oldu?" dedi. Sesinin tınısında belki herşeye yer vardı ama öfkeye asla. Dudağımın kenarını ısırıp  yutkundum , bir taraftan ayağım gerginliğimle yerde ritim tumaya başladı.

  " Dü-dünyanın çivisi çıkmış! O kız hem kendini günaha sokuyor hem seni! Ben de sesiz kalamadım..." dedim. Yunus kaşlarını yukarı kaldırıp munzır bir sesle

  " Emin misin?" dedi. Gözlerimi kaçırıp

  " E-evet... Başka neden olacak ki... Allah hepsine hidayet versin. Hepsi yanlış yolda..." dedim. Yunus anlamış gibi kafasıyla onaylayıp
  " Peki..." dedi. Elindeki poşeti bana uzatarak arabayı çalıştırdı "Al bunu.."

  Elindekini alıp torpido gözüne koydum. Zaten bunlar ,hep telefon almak istediği için geldi  başımıza. Yunus hareket etmeyince kaşlarımı çatıp ne oldu demek için dönmüştüm ki onun tuhaf ifadesiyle karşılaştım. Bana inanmayan gözlerle bakıyordu.

  " Noğldu?" dedim. Yunus yutkunup

  " O senindi .." deyince , gözlerimi pörtlettim.
  " Ne? Gerçekten mi ?" diye elimi ağzıma kapattım. Ben kendisine aldı zannetmiştim.

  " Özür dilerim, ben bilemedim bana aldığını..." dedim. Yunus dişlerini göstere göstere gülümseyip , torpidoya attığım poşeti tekrar çıkarttı

  " Ben düzgün diyemedim galiba... Sana hediye aldım..." dedi. Donmuş bir şekilde ona bakakaldım. Elimi uzatıp alamadım elindekini . Refleks gibi dilime yapışan cümleyi kurup