Kidnapped || Fanfic BTS X READER NL

5.

{Y/n}

Ik schreeuwde het uit. Niet veel later kwam Namjoon binnen gelopen. Hij keek me aan, dan keek hij naar de bom en liep er naar toe. Hij nam het vast en gooide het het raam uit. Namjoon rende naar me toe, sloeg zijn stevige armen om me heen en drukte me tegen zijn warme lichaam aan. Een minuut later was er een luide knal te horen en het hele gebouw trilde. Ik gilde kort en bibberde van de schrik. Als alles veilig leek te zijn liet Namjoon me los en keek me bezorgd aan. Ik bibberde nog steeds en een traan rolde over mijn wang. Dan komen Jimin, Taehyung en Yoongi binnen gelopen.

"Zijn jullie oké?" vroeg Taehyung bezorgd, waardoor Namjoon knikte.

"Y/n is gewoon in shock. Zeg aan Seokjin dat hij iets moet maken voor haar." zei hij en keek me dan aan. Jimin knikte kort en wandelde rustig weg, Yoongi en Taehyung volgden hem. Namjoon kwam naar me toe en wreef de traan weg. Hij drukte me tegen zich aan, waardoor hij me iets beter deed voelen. Als hij me losliet keek hij me aan.

"Dit soort dingen gebeuren de laatste tijd vaak, maak je geen zorgen." zei hij om me gerust te stellen. Ik knikte, maar ik beefde wel nog steeds. Hij glimlachte klein en sloeg zijn armen weer om me heen, zodat ik ietsje zou opwarmen. Maar ik bleef beven. Dan kwam Seokjin binnen, en hij overhandigde me een kop met warme thee. Ik nam een slok en ik warmde direct op.

"Bedankt jongens." mompelde ik. Ze knikten, en Seokjin ging weg. Maar Namjoon... Bleef?
Ik kijk hem vragend aan.

"Ik blijf hier omdat er zo meteen weer iets gaat gebeuren." zei hij zacht en letterlijk een seconde later hoorden we een paar pistool schoten. Ik schrok, dus ging ik dichter tegen Namjoon zitten. Hij sloeg zijn armen om me heen toen er weer schoten klonken. Hij hield me stevig vast totdat er geen schoten meer kwamen. Ik beefde weer, dus nam ik een slok van de thee. Ik kalmeerde bijna direct, maar het bange gevoel bleef. Ik zucht en kijk Namjoon bang aan. Hij legde zijn hand op mijn wang, en drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik keek hem ongelofelijk aan, en bloosde dan.
Hij grinnikte daardoor. Ik kijk naar de grond. Dan keek Namjoon snel weg. Ik keek hem aan. Hij keek geschrokken. Dan keek hij mij aan. Hij hield zijn vinger voor zijn lippen, om te tonen dat ik stil moest zijn. Ik knik zacht. Ik kruip naar hem toe. Hij bleef naar omhoog kijken. Dan stond hij recht, liep naar het raam en klom naar buiten. Ik hoorde dan meerdere voetstappen en niet veel later pistool schoten. Ik schrok en verstopte me achter het bed. Ik hoorde iemand in de kamer komen.

"Y/n? Ben je hier?" Hoorde ik iemand fluisteren. Ik keek voorzichtig wie het was. Het was Jimin.

"Ja, ik ben hier." fluisterde ik bevend terug. Hij keek mijn richting op en toen lichtten zijn ogen op. Hij kwam naar me toe, en kwam naast me zitten. Hij sloeg zijn sterke armen om me heen en hield me stevig vast.

"Jimin... Wat gebeurt er?" vroeg ik zacht. Hij keek me aan. Dan slikte hij.

"Hoe moet ik dit uitleggen... Uhm... Er... Er zijn natuurlijk zoals wij nog andere gangs. Wij zijn de goede gangsters, maar die die ons vandaag hebben aangevallen zijn de slechte. Wij moeten ze allemaal afmaken. Maar spijtig genoeg zijn er zoveel dat we ze soms niet allemaal aankunnen. Vandaag zijn er meerdere gangs samen gekomen om ons te komen vermoorden. Maar wij staan op nummer 1, dus bijna niemand kan ons aan." legde hij fluisterend uit. Ik keek hem vragend aan.

"Wat bedoel je met bijna niemand?" vroeg ik zacht. Jimin zocht naar woorden, maar een antwoord kwam er niet. We hoorden schoten heel dichtbij. Ik schrok op maar maak geen geluid. Jimin liet me voorzichtig los en nam iets in zijn achterzak vast.
"Ik kom direct terug. Blijf hier, oké?" zei hij en ging weg. Niet veel later hoorde ik weeral schoten en ik begon weer te beven. Als de schoten bleven doorgaan, rolde er langzaam een traan over mijn wang. Ik trok mijn knieën naar me toe en rolde me op in een bolletje. Ik huilde het uit en niet veel later kwam er iemand binnen. Ik schrok op en kroop naar achter. Als ik voelde dat ik de muur raakte met mij kwetsbare rug rolde ik me weer op en bibberde ik. Er kwamen voetstappen mijn kant op. Mijn ademhaling versnelde. Een zweetdruppel droop langs mijn gezicht. Ik slikte hard. Ik beet op mijn lip.

Als het een assassin is, ben ik dood. Dit kan het einde nog niet zijn, toch?

A/n:
Wat denken jullie dat gaat gebeuren? Wie zou het toch zijn?... ;)