Kidnapped || Fanfic BTS X READER NL

8.

{Y/n}

Ik werd wakker door voetstappen boven mijn hoofd. Ik opende mijn ogen snel en ging rechtop zitten. Ik keek om me heen. Als ik de voetstappen weer hoorde voelde ik mijn hart sneller kloppen. Ik slikte hard en kroop onder de lakens. Ik verstopte de helft van mijn gezicht met de lakens en weeral begon ik te beven. De adrenaline stroomde snel door mijn aders. Dan opeens brak het raam naast het andere dat al gebroken was. Een man gekleed in zwart was binnen gebroken. Ik gilde en verstopte me onder de lakens. De man kwam naar me toe gelopen. Hij trok de lakens ruw van me af en grijnsde naar me. Dan schrok hij. Hij keek achter zich en ik volgde zijn blik. Ik zuchtte opgelucht toen ik zag dat het Namjoon en Seokjin waren. Toen keek ik de man weer aan. Ik zag hem grijnzen en toen sprong hij uit het raam. Een bekende zucht verliet mijn mond. Niet veel later voelde ik 2 armen om mijn schouders gevouwd. Als ik zag dat het Namjoon was vormde er een kleine glimlach op mijn lippen. Ik wreef over zijn rug en toen kwam Seokjin naar ons toe. Namjoon liet me los en keek me opgelucht aan. Seokjin hurkte voor me neer en legde zijn hand op mijn wang. Ik legde de mijne erop en glimlachte.

"Ik ben oké jongens. Maak je geen zorgen..." zei ik schor en glimlachte ze dankbaar aan. Ze knikten en liepen weg. Ik zuchtte en keek naar mijn 2 gebroken ramen. Ik stond op van mijn bed en ging dan naar de woonkamer. Daar zag ik iedereen op de bank zitten, naar de tv starend. Ik zuchtte en liep stil naar de keuken. Ik nam eieren, toast brood en boter. Ik maakte snel een franse toast klaar en nam die mee naar de tafel. Ik begon eraan te knabbelen, zodat de jongens het niet zouden zien.

Anders pikken ze mijn eten.

Ik probeerde het snel op te eten, maar spijtig genoeg kwam Taehyung naar me toe. Ik zuchtte toen ik zijn kin op mijn hoofd voelde. Ik keek naar boven en hij glimlachte me lief aan. Weeral zuchtte ik en ik scheurde een stukje ervan en gaf het aan hem. Ik drukte mijn vinger voor mijn mond en hij knikte begrijpend en liep dan vrolijk naar de keuken. Ik giechelde zacht en at mijn toast verder op. Als die op was liep ik naar de woonkamer en ging ik naast Taehyung zitten, die ondertussen al helemaal gefocust was op het programma op tv. Ik keek nieuwsgierig waarover het ging.

"... Een meisje genaamd Y/L/n Y/n is vermist. Ze is het laatst gezien op de laatste schooldag toen ze de school verliet. Als U weet waar ze is, contacteer de politie direct. Bedankt voor het kijken naar het nieuws, ik wens jullie nog een fijne dag." werd er gezegd. Ik keek geschrokken toen mijn gezicht op het scherm kwam en toen mijn naam gezegd werd. Ik keek iedereen aan.

"Jongens...? Ik dacht dat ze wisten dat ik hier bij jullie woon." zei ik zacht.
"Dat weet alleen de rechtbank." zei Yoongi. "Over de rechtbank gesproken," voegde hij eraan toe. "We moeten morgen bij de rechtbank zijn om te gaan stemmen of je bij ons blijft of dat je ergens anders wordt geplaatst." Mijn ogen vergrootten.
"Ik wil helemaal niet weg bij jullie..." zei ik zacht en ik legde mijn hoofd op Taehyung's schouder. Een traan rolde langs mijn wang en viel op zijn shirt. Hij tilde mijn hoofd omhoog en wreef de volgende traan met zijn duim weg.
"Je zult wel bij ons blijven. We hebben genoeg bewijsmateriaal om te tonen dat je veilig bent bij ons." zei hij zacht en drukte een zoen op mijn voorhoofd.
Als ik triest was deed hij dat altijd om me te troosten. Wanneer hij dat deed, wist ik dat ik hem kon vertrouwen en dat hij de waarheid vertelde.
Ik glimlachte zwak en knuffelde hem stevig. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek en snoof. Zijn vertrouwde, zoete parfum kwam mijn zintuigen gemoed. Een kleine glimlach vormde op mijn gezicht en ik keek hem aan. Hij was lichtelijk rood gekleurd.

Hij heeft het waarschijnlijk warm. Het is hier wel warm...

Ik liet hem los en keek Yoongi aan.
"Je bent wel gelukkig bij ons, hé?" vroeg hij en glimlachte klein. Ik knikte en op iedereens gezicht verscheen er een wijde glimlach. Ik werd rood van schaamte en legde mijn handen op mijn wangen zodat ze het niet zouden zien, maar Taehyung haalde ze weg.

"Je bent schattig wanneer je bloost." zei hij en grijnsde. Mijn rode wangen werden roder, en roder en nog veel roder. Ze grijnsden allemaal waardoor ik nog roder werd dan dat ik al was. Ze begonnen allemaal te lachen waardoor ik ze boos aankeek. Toen kwam het meest vervelende gevoel op en ik stond op.
"Excuseer me, ik moet naar toilet." zei ik en liep naar de toilet. Ik deed mijn ding, maar toen zag ik dat het papier rood gekleurd was.

"Shi--..." fluisterde ik. Ik keek om me heen of dat er geen maandverband lag maar zonder succes. Ik zuchtte luid.

"Jongens?!" riep ik.
"Ja?!" riepen ze terug.
"U-uhm... Ik heb een klein probleempje..." riep ik weeral maar wat meer verlegen.
"I-ik Ben ongesteld... Z-zouden jullie maandverbanden voor me willen gaan kopen? A-alsjeblieft...?" zei ik zacht maar nog hoorbaar voor de jongens.
"Tuurlijk, ik moest toch nog boodschappen gaan doen." hoorde ik Seokjin zeggen. Ik zuchtte opgelucht en deed wc-papier rond mijn slipje zodat dat het zou kunnen opnemen als ik zou lekken. Ik verliet de toilet, zo rood als een tomaat. Ik vermeed hun blikken en ging naar mijn kamer. Ik ging op bed zitten en zuchtte diep.
Ik lag neer op bed en keek naar het plafond.
Toen Seokjin terug kwam, bracht hij het pakketje en ik vroeg nog om een outfit aan Taehyung. Ik nam alles mee naar de badkamer en ik nam een warme douche. Als de warme stralen over mijn rug rolden, kreunde ik genietend en ik waste me. Als ik gedaan had kleedde ik me aan.

Ik hoop dat we snel kleren kunnen gaan kopen voor me. Ik heb er nodig, en vooral ondergoed...

Ik wikkelde een handdoek om mijn haar en liep naar mijn kamer. Ik ging op bed zitten en zuchtte. Een zachte klop was te horen op mijn deur.
"Binnen..." zuchtte ik en Taehyung kwam binnen. Hij deed de deur achter zich toe en kwam naast me op de rand van het bed zitten.
"Alles oké? Je ziet eruit alsof je elk moment in tranen gaat uitbarsten." zei hij zacht en ik schudde mijn hoofd zuchtend.
"Nee, ik ben niet oké. Ik ben gewoon gefrustreerd dat het mogelijk is dat ik jou en de jongens niet meer ga kunnen zien... Tae, wat als dat gebeurt? Wat kan ik zonder jou doen?" zei ik zacht en kroop tegen hem aan. Hij sloeg zijn arm om mijn schouders en zuchtte.
"Tja... Ik weet het niet, Y/n... Ik hoop dat alles goed komt morgen. Trouwens, we moeten vandaag om kleren voor je. Morgen moet je netjes gekleed zijn in de rechtbank. En het is goed mogelijk dat je bij ons blijft, dus heb je je eigen kleding nodig." zei hij. Dan bestudeerde hij me en glimlachte.
"Mijn outfit staat je goed." zei hij en liep de kamer uit. Ik bloosde bij zijn woorden.

Hoe ga ik het hier overleven met 7 mega knappe jongens?