Artık gerçekten dayanamıyorum sevgilim. Ne dayanacak gücüm kaldı ne de mutlu olacak halim.Hatırlıyor musun bir söz vermiştik seninle, birbirimizi asla bırakmayacaktık. Sözünü tutmadın sevgilim ama yinede seni çok seviyorum, hala delicesine aşığım sana.
Üzgünüm sevgilim yenildim çok üzgünüm, ben kaybettim..
Park Jimin elindeki defteri kapattı ve üstü tozlanmış masanın üstüne bıraktı..
Dalgındı şu sıralar ne yaptığını kendiside bilmiyordu.
Ne için yaşıyordu?
Bu sorunun cevabını bulmak onun içinde zordu. Dolabına ilerledi açtı ve raflarına en altındaki yerden sevgilisinin fotoğrafını aldı.
Bakmaya doyamıyordu ona güzelliğine tapıyordu sanki.. Yere oturdu az önce kırdığı vazonun kırık parçalarının arasına. Sırtını soğuk duvara yasladı içinin ürpermesini umursamadan.
Ağlamaya başladı hiç kıpırdamadan, hareket edecek hali bile yoktu. Gözyaşları duygularını açık ediyordu zaten.
Hazırdı, herşeyin sonunu getirmeye, herşeyi bitirmeye hazırdı. Yerde gözüne kestirdiği bir cam parçasını eline aldı, diğer elinde ise sevdiğinin fotoğrafı.
Fotoğrafı yüz hizasına getirdi sanki onunla konuşuyormuşçasına.
Gözlerinden yaşlar eksik olmuyordu biri akarken peşinden başka bir gözyaşı takip ediyordu.
"Söyle sevgilim kavuşmak dokunmadan olur mu ya da her dokunan kavuşur mu?"
Fotoğrafı yere bıraktı, diğer elinde ki cam parçasına takıldı gözleri. Birazdan her şey bitecekti, bu sefer korku yoktu.
Elindeki parçayı sol koluna bastırdı hissetti acıyı, hüzünü, gözyaşlarını ve daha birçok acısını hissetti derinliklerinde daha fazlasını..
Koluna baştan aşağı derin bir çizgi çekmişti bile acıyordu ama önemli değildi birazdan her şey bitecekti.
Aynısını diğer kolunada yaptıktan sonra sevgilisinin fotoğrafına ve kazağına sarıldı.Çekti kokusunu içine bu kokuyla doldurdu ciğerlerini burnu sızladı..
Kollarından akan kan ellerine ulaşıyor parmaklarından akıyordu yere.
Gözleri kararmaya başlamıştı aklındaki tek şey ise sevgilisiydi..
Sona geliyordu hissediyordu son gücünü ağzından dökülen kelimelere harcadı.
"Seni seviyorum Kim Taehyung.."
Mutlu son diye bir şey yoktu son varsa mutluluk yoktu...
~ SON ~