68.gün [Vmin]

Yaşayamıyorum..

Ben ne yapacağımı bilemiyorum sevgilim. Her iç benliğimle kavga ettiğimde kendime zarar vermeden duramıyorum sanki hak ettiğim buymuş gibi..

Bugün bizimkilerle buluştuk, ne güzel değil mi? Eskiden hep beraber oturup saatlerce gülerdik. O günleri özledim sadece mutlu olup hiç bir sıkıntımız olmayan günleri..sanki bir çocuğun saf gülüşleri gibi...

Tartıştık bugün, kendime zarar vermem hakkında konuştular benimle.
Ama bilmiyorlar ki sevgilim sensiz sensiz benim ölüden bir farkım yok.
Bende yaptığımdan memnun değilim ama her seferinde yapmaktan alıkoyamıyorum kendimi sanki hak ettiğim buymuş gibi..

Sonra kalktım ve çekip gittim oradan, kimsenin bilmediği sessiz bir yere gittim.

Düşündüm kendime zarar vermezsem ne değişecekti?

Sen geri gelir miydin?

Kendimden vazgeçmişliğim çözülür müydü?

Komik değil mi? Her şeyin çözüleceğini sanıyorlar ama hiçbir şey değişmeyecek. Kendileri yaşamadıkları için her şey geçecek sanıyorlar, hayal dünyalarında dolaşıyorlar..

Bana elini uzatan birileri yoktu ki.. Kurtaracak kimse yoktu. Sadece kendilerine has öğütleri vardı o kadar..

Ben kendimden vazgeçtim sevgilim. Yaşasam da bir şey farketmiyor artık.

Seninle içten güldüğüm gülüşlerim maske takmış yalancı gülüşlerini sunuyor sanki herkese..

Ölmek istiyorum, her seferinde 'yapacağım başarabilirim' diyorum kendime ama olmuyor sonunda korkaklıktan yapmaktan başka hiç bir şey olmuyor.

Yaşamayıda beceremiyorum ölmeyide.