Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
°Farewell for the last time° ••• °Angst°
°jenmin°
Kırılan kalbinin parçalarını topluyordu her gün genç adam. Sönmüş zayıf ruhunu yeniden tamir etmek için yapıyordu bunu. Oysa her şeyin farkındaydı. Umudu tükenmiş hayatında birçok şeyi kaybetmiş biri olarak attığı minik adımlar aslında çok büyüktü. Yaşama devam etmeye çalışması bile çok büyüktü. Çünkü düştüğünde elinden tutacak biri yoktu, ağladığında omzuna yaslanacak bir beden yoktu. Gülerken birlikte olduğu insanlar şimdi yoktu. Paramparça olmuş ruhuna rağmen bir umudu olmamasına rağmen yaşamayı seçmişti.
Artık soğuktan çatlamış olan parmakları arasında duran beyaz gül yaprağına çevirdi ifadesiz gözlerini. Sevgili annesi ona beyaz gülün daima temiz kalpli insanları simgelediğini kalbinde kötülüğü barındırmayan insanların önüne çıktığını söylerdi. Şimdi o beyaz gülden sadece tek bir yaprağı kalmıştı.
Her gün aynı camın önünde renksiz bulutlar ve gökyüzüne bakıyordu. Sanki hepsi bir kalemle griye boyanmış gibiydi. Bir zamanlar insanların yoğun olduğu arkadaşlarının olduğu sokaklarda şimdi kimse yoktu. Sanki tek başına öylece duruyor gibi hissediyordu. Bazen aldığı nefes bile boğuyordu benliğini.
Ne kadar zaman olmuştu? Kaç yıl geçmişti her şeyi elinden kayıp gitmesi? Ne zamandır tek kelime konuşmuyordu? Önceleri beyaz gül yaprağı ile konuşurdu, daha sonra artık hissizleşen duyguları dilinden çıkan tüm sözleri de alıp götürmüştü. Ruhsuz hissetmeyi tüm uzuvlarıyla birlikte yaşıyordu şimdi.
Paramparça olmuş kalbinin parçaları bedeninde iz bırakacak kesikler oluşturmaya devam etse de yaşamaya çalışmaya seçmişti. Fakat dayanacak gücünün kalmadığını hissedebiliyordu.
Tıpkı bedeni gibi ruhsuz olan zihninde bir sonraki hayatında ter temiz bir insan olarak gelmeyi düşünüyordu ve sevdiği herkesin hiç ölmemesini...
Onlardan önce kendisinin ölmesini çok dilemişti fakat Tanrı dileklerine kulak asmamış hayatında değer verdiği her şeyi almıştı.
Ailesi, arkadaşları, sevdiği kadın.
Her gün sanki geri geleceklermiş gibi bomboş olan sokağa bakıyordu, 'herşeye yeniden başlayabiliriz' diye bekliyordu bazenleri. Çünkü insan bu kadarını hak etmezdi. Hayatında kimsenin kalmamasına inanmamaya çalıştırıyordu kendini, her gün. Fakat günün sonunda o bomboş sokağa bakarak geceyi ediyordu.
