Başka Bir Psikopat

Ölmeyi İstemek

Dayanamıyorum artık. Gücüm tükendi. Sırf yaşamak güzel diye işkence çekemem ben. O kadar güçlü bir insan değilim. Bana herkes sen "Katrina'sın dayanırsın." diyor(du) ama bıktım artık.

Ha bu arada ben Katrina Hemford. Ailemden ayrı bir evde yaşıyorum ve 17 yaşımdayım. Ailem beni sevmez ama ben de onları sevmedigim için sorun olmuyor. Herkes beni bir psikopat olarak görüyor.

Ne olmuş hayattan çok sıkılıp intihara kalkışmışsam? Tek arkadaşım Samenta kaldı-ben Sam diyorum- ama bana artık o da benden korkuyormuş gibi geliyor. Bu da benim canımı çok sıkıyor. Sadece ölmek istiyorum.

Benim yaşamam hata, boşuna oksijen tüketiyorum. İnsanlar beni boğuyor. Her gün uyuyamamaktan, karanlığa boğulup kalmaktan, herkesin benden nefret etmesinden bıktım. En yakın zamanda yeni bir intihar yolu bulmalıyım. Neden yeni olduğunu sorarsanız annemler evdeki hapları, zehirli şeyleri, bıçakları ve camları topladı. Pencereler bile plastik! Çünkü bitanemler(!) kariyerlerinin zedelenmesini istemiyorlar.

Malum babam büyük bir iş adamı ve annem de modacı.Beni psikoloğa bile götümediler isimleri çıkmasın diye.

Belki bir psikoloğa gitseydik böyle olmazdı. Tek gidince hiçbir işe yaramıyor ne yazık ki. Hemen aileni ara falan diyorlar. İşte en çok bu nedenden dolayı nefret ediyorum onlardan.

Al işte şimdi de kapı çalıyor hangi nefret edilesi insan gelmişse geri dönmeli çünkü kapıyı açmayacağım. Oha ya hala çalıyor. Bakayım bari. Sam gelmiş-nefret edilesi insan lafımı geri aldım bu arada-.

-Neden kapıyı açmadın sen, diye cırladığında:

-Yine başka birileri geldi sandım. Ama ben sana gelirsen ara demiştim.

-Telefonun kapalı.

-Kapalı olmaz. Ayrıca bir daha cırlama. Sinir oluyorum.

------2 saat sonra------

Tam iki saat oldu ama hala doğru dürüst konuşmadık. Bir huzursuzluk olduğu belli.

-Neyin var,diye sordum.

-Bir şeyim yok.

-Beni zorlama zaten konuşmayı sevmem bilirsin.

Oflayarak söze başladı Allah'a şükür:

- Ben aslında senin,için endişeleniyorum.

-SEN DE Mİ BANA ACIYORSUN?!? YETER ARTIK YA YETER. BIKTIM SENİN GİBİLERDEN!

Ben öyle bağırınca şaşırdı. Ama insanların bana acımasından nefret ederim bunu biliyor.

-B.. ben sadece arkadaşıma bir şey olmasın istedim, dedi kekeleyerek ve ağlamaya başladı.

Ay hadi ama ağlayan insanları duymayı sevmem ben. Sırf bunun için üç yıldır hiç ağlamadım. Annemler beni sokağa attıklarında bile.

-Tamam bırak ağlamayı .O kadar sert çıkmamalıydım ama beni biliyorsun; sinirime hakim olamıyorum.

Benden böyle sözler beklenmez ama ağlayan insanlara sinir oluyorum.Ben sözümü bitirdiğimde de onun da ağlaması kesilmişti.

Ben de artık yalnız kalmak istiyordum. Onun için Sam'e:

-İstersen eve git,dedim. O da mesajımı aldı ve tamam diyip gitti.Biraz müzik dinlemem lazım. Hatta film izlesem daha iyi olur.

Bilgisayarın başına geçip filmlere bakıyordum ki bir film gözüme çarptı KOĞUŞ. Hemen açıp filmi izlemeye basladim. Psikopatça şeyler severim.Hem belki güzel bir intihar yolu bulurum.

En son elektrik tellerine demir bir şey firlattım -filmde gördüğüm şeyleri yapacak kadar acizim yani-. Ama sadece parmağım yanmıştı. Ölemedim yani. Şu an ölmek için nelerimi vermezdim.
-----Filmin ortaları-----

Al işte ya yine zil çalıyor. İnsanların benim sinirimi bozmaktan zevk aldıklarını düşünüyorum. Sam gelmemiştir umarım. En iyisi kapıya bakayım zil beynimi deldi.

Kapının deliğinden baktığımda bir de ne göreyim canım annem(!) gelmiş. Çok sıradan. Yine ne bahane uyduracak acaba. Kapıyı açıp her zamanki ruhsuzluğumla:

-Buyur, dedim.

-Nasılsın Katrina?

-Geç bunları ne oldu söyle.

-Kızımı merak edemez miyim?

-Sen kendinden baska kimseyi merak etmezsin. Konuya gir!

-Tamam, biliyorum bunu pek sevmiyorsun ama kredi kartını almak  zorundayım.

O bana kredi kartı mi dedi?!?!?

-YUH ARTIK YA HER ŞEYİMİ ALDİNİZ BİR TEK BU KALDI. BENİ EVDEN ATTIĞINIZDA BENİM YANİMDA SADECE KREDİ KARTİM VARDI. O OLMASA SOKAKTA ÖLECEKTİM VE SEN BANA CANIM KADAR ÖNEMSEDİGİM ŞEYİ ALMAK İSTEDİĞİNİ SÖYLÜYORSUN. SANA İNANMİYORUM HEM BANA PARA VERME HEM DE KREDİ KARTİMİ AL. SEN KAÇIKSIN!

Adeta burnumdan soluyordum. Ona kapıyı gösterdiğinde daha sonra uğrayacağını söyleyerek evimi terk etti.

Her şeyim gitti onlar yüzünden. Arkadaşlarım, sevgim,sevgilim, mutluluk... Bütün insanlar tiksindi benden, dayandım. Kötü lakaplar taktılar dayandım. Ama herkesin bir patlama noktası vardır. Ben de bir gün patladim ve insanlar beni iyice dışladı, hep kenarda kaldım kimse beni önemsemiyordu. Sam hariç.o da günün yarısında benimle, diğer yarısında başka arkadaşlarıyla dolaşır. Belki bunu ben yaptım,bilmeden, belki bunu ben istedim ama hemen beni dışlamalarını anlayamıyorum. İnsanlar neden benimle konuşmuyor diye düşündüğüm zaman aklıma hiçbir şey gelmiyor. Eğer arkadaşlarım beni bırakmak yerine yanımda olup yardım etselerdi de bu kadar kötüye gitmeyecektim belki de. Bilemiyorum, bilmiyorum, bilmek istiyorum, öğrenimiyorum. Hiç kimse hiçbir şey bilmiyor aslında. Yarın büyük bir bilinmezlik.