Messed Up With The Montefalcos

Chapter 24: Hard-Luck

Later on we knew that we just got kicked out of our house. Ngayon ko lang din nalaman na dalawang buwan na kaming delayed sa pag-babayad ng upa sa bahay na ito.

After heading inside our house when I was about to go upstairs I heard someone knocking on the door.

I hurriedly went to open the door and I saw our land lady Ms. Lita. I greeted him a good evening right after seeing her.

"Magandang gabi po." wika ko.

"Zoe pwede ko ba kayong makausap muna ng mama mo tungkol lang sa bahay na inuupahan ninyo sa akin." kaniyang iwinika.

Tinawag ko si mama na nasa kusina namin. Agad na pumunta si mama kung sa labas ng bahay at inalok ang may ari ng bahay na aming inuupahang na si Ms. Lita na pumasok sa loob upang doon kami mag-usap.

Nagka-usap sila tungkol sa inuupahan namin bahay.

"Pasensya na talaga kayo, yung asawa ko kae noong nagkausap kami hindi na talaga pumayag na sa susunod na buwan pa kayo magbabayad." wika niya.

Hinawakan ni Ms. Lita ang kamay ni mama at ipinagpatuloy ang kaniyang sinasabi.

"Kung ako lang din naman ayaw ko kayong paalisin pero pinaupahan na kagaad ng asawa ko ang bahay na ito at darating na kaagad bukas ng hapon ang mga bagong maninirahan dito." 

"Ganun ba? Kung ganoon salamat sa pag-papatira sa amin ng anak ko dito. Maraming salamat din dahil kahit papaano ay nakatagal kami ng limang taon dito." Pag-papasalamat ni mama.

Umalis na si aleng Lita at naiwan kami ni mama sa loob ng bahay.

Nilapitan ko si mama at tinanong kung liipat at maghahanap na ba kami ng panibagong bahay bukas.

"Mama paano na po tayo? Kailangan na ba nating maghanap ng bagong malilipatan bukas?" tanong ko habang nag-aalala sa kalagayan namin ni mama.

Hindi ko alam kung saan kami pupulutin pagkatapos ng kinabukasan.

"Huwag ka ng mag-alala anak, ako na ang bahalang maghanap ng solusyon." wika ni mama sabay paghaplos sa ulo ko.

"Bukas na bukas ay maghahanap ako at magtatanong tanong muna kung saan tayo pwedeng manirahan pansamantala." kaniyang idinagdag.

Natapos ang gabi ng hindi nawawala ang pangangamba ko na baka kung ano na ang mangyari sa amin ni mama bukas.

Naiwan akong nag-iimpake ng mga damit at gamit namin ni mama habang nagtatanong tanong siya sa labas kung saan kami maaaring manirahan pansamantala bago siya pumasok sa kaniyang trabaho.

"Kamusta na kaya si mama?" tanong ko sa aking sarili habang nag-tutupi ng mga damit.

Naisip ko tuloy na baka makapag-tanong tanong narin ako sa mga dati kong kaibigan kung may alam silang pwedeng maupahan.

I texted all of my friends from my past school and asked them if they know a place where my mother and I could stay for a while.

I finally got to text them all but then no one knows a place. In the end, I wasn't able to find a place for my mom and I to stay.

Nakalipas na ang ilang oras nang biglang umuwi na si mama at kitang kita sa kaniyang emosyon na may magandang nangyari sa paghahanap niya ng lugar para tuluyan namin.

"Anak may nahanap na akong pansamantala nating matitirhan." Wika ni mama.

We didn't waste any time and we hurriedly packed our things and prepared everything before we go to our new place.