Just stop eating

Hoofdstuk 12

Emma's p.o.v.

Na de pauze zeg ik tegen Anne dat ik een andere les heb. Ze hoeft niet te weten wat ik ga doen, waarschijnlijk gaat ze dan mee en me tegen houden en dat kan ik niet gebruiken. Ik twijfel hier al veel te lang over en ik moet het gewoon doen. ik loop stiekem naar buiten, naar mijn fiets en stap op. ik blijf even staan en kijk om me heen, welke kant was het ook alweer? Dan schiet me het weer binnen en ik ga rechtsaf. Onderweg kijk ik goed om me heen omdat ik bang ben dat iemand me ziet. Ik begin na te denken of het wel goed is wat ik ga doen, misschien moet ik nog even wachten? Nog eens goed nadenken? Hulp zoeken? Nee, geen hulp, dit kan ik alleen oplossen. Heel simpel. Heel snel. Al snel ben ik in de straat van de sportschool, mijn dagelijkse bezigheid na school of in de pauzes. Ik fiets naar de sportschool en stop daar even, nu kan ik nog terug. Ik haal diep adem en stap weer op. Terwijl de ene helft van mij steeds blijer word, word de andere helft steeds banger. Wat als het mislukt? Wat als ik in het ziekenhuis kom? Een paar minuten later ben ik de stad uit, het duurt niet lang voor ik bij de goede weg kom. De weg is afgesloten omdat hij uitkomt op een kapotte brug. De brug waar ik elke week naartoe ga, twijfel, en weer terug ga. Maar vandaag ga ik niet terug, vandaag gaat het gebeuren. Als ik bij de afgesloten weg kom blijf ik nog even staan. Er komt hier bijna nooit iemand, dus de kans dat iemand me tegen houd is heel erg klein. ik zucht, daar gaan we. Ik kijk nog een keer naar de borden die er staan, deze weg komt vaak in het nieuws, meisjes die hier verkracht worden, dieven. Mijn ogen glijden langs de borden, 'verboden toegang', 'gevaar!', het doet me niks. Opeens valt me op dat een broek over een van de borden hangt. Lang denk ik niet over de broek na, maar aangezien ik mijn blik er niet vanaf kan houden pak ik mijn camera en maak er een foto van. Ik kijk hem terug en ben er best trots op. Ik besluit lopend verder te gaan dus haal ik mijn statief uit mijn tas. Mijn jas en sjaal doe ik uit, die heb ik toch niet meer nodig. Onder mijn trui heb ik alleen een topje aan, dus trek ik mijn trui ook uit. de legging doe ik ook uit, ik sta nu in een rokje en een topje, meer heb ik niet nodig. Ik kijk nog een keer naar de broek over het bord en begin dan te lopen met mijn camera en het statief. Het duurt niet heel lang voor ik bij de brug kom, ik krijg opeens meer vertrouwen in deze actie, het gaat me gewoon lukken. de hekken die aan de rand van de brug staan zijn voor de helft kapot. ik loop naar de rand en kijk naar beneden, een snelweg, auto's en vrachtwagens die eroverheen racen om op tijd te komen bij belangrijke afspraken. Ik loop naar de andere zijde van de brug en zet daar mijn statief neer. Ik pak mijn camera en schroef hem erop. Voor de zekerheid kijk ik bij de instellingen hoeveel minuten ik nog kan filmen, 3 uur en 56 minuten. Dat moet genoeg zijn. Ik zet de camera eerst op zelf ontspanner en ren vervolgens naar de overkant, ik leun tegen het hek aan en kijk naar beneden. Als ik de klik van de camera hoor loop ik terug en bekijk de foto, ik sta net op de rand van de foto, precies wat ik wilde. Ik zucht, nu moet het toch echt gebeuren. Ik druk op het film knopje van de camera en ga ervoor staan 'pap, ik wil je bedanken voor je steun, die je niet gaf. Mam, ik wil je bedanken voor al die keren dat je naar me luisterde als ik ergens mee zat, dat deed je niet. ' ik krijg een brok in mijn keel en haal een keer diep adem. 'jullie mogen je best schuldig voelen, maar het moet niet. Ik wil dat het zo gebeurt en niet door een 'ongeluk' of wat dan ook. ik wil het zelf doen.' Weer haal ik diep adem. 'ik weet dat jullie nooit de moeite hebben gedaan om een foto van me te maken, dus daarom film ik dit, zodat jullie iets van me hebben als ik weg ben. Veel plezier met kijken naar het mooiste moment van mijn leven, het einde van mijn leven.' Ik draai me om en loop naar de rand van de brug. Ik kijk naar beneden, precies onder mij ligt het midden van de snelweg. Als ik door de sprong nog niet dood ga, komt het wel omdat ik word overreden door 20 auto's. ik ga op het hek zitten en staar voor me uit. ik heb het zo ongelofelijk koud. Voorzichtig zet ik mijn voeten op de rand buiten het hek, daar is een randje van ongeveer 15 cm. Ik ga op de rand staan, ik vecht om niet te huilen, ik wil niet huilen, dan ben ik een mietje. Ik kijk naar de grond terwijl er een paar druppels vallen. De lucht word iets donkerder en al snel vallen er meer druppels. Ik haal een keer diep adem en laat het hek los, ik wankel op mijn benen en kijk in de verte. Dit is het moment waar ik al mijn hele leven op gewacht heb. Vandaag ga ik dood.

"Geschreven door WantToBeHappy4Ever"