Zawgyi
ခ်စ္သည္...သို႔ေသာ္
ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔မဟုတ္မွေတာ့
ေငးၾကည့္ေနယံုေပါ့
ဘာခက္တာမွတ္လို႔...။
💜*********************💜
ေမြးရပ္နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားတဲ့
ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စ်ာပနာပြဲကအျပန္
အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕က ေခါင္းထဲသို႔ အစီအရီဝင္လာခဲ့သည္။
ေမ့ပစ္ထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေပမယ့္
ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို မထင္မွတ္ပဲေရာက္လာခဲ့ေတာ့
အလိုလိုကို သတိရမိေစသည္။
"အင္း ရိွေနပါေတာ့မလား"
"ဗ်ာ သခင္ႀကီး ဘာေျပာလိုက္တာပါလဲ"
အေတြးေတြက ႏႈတ္ကေနတစ္ဆင့္
မထင္မွတ္ပဲ ထြက္သြားမိေတာ့...
"ကားျပန္လွည့္လိုက္"
ခဏေတာ့ေၾကာင္သြားေပမယ့္
မ်က္ႏွာကဲခတ္ေတာ္ၿပီး အလိုက္သိတဲ့သူမို႔
ဘယ္ေနရာဆိုတာ ေျပာျပစရာမလိုပဲ
လိုရာကို ေမာင္းပို႔ေပးသည္။
ျခံေ႐ွ႕ကို ေရာက္ေနေပမယ့္
ဝင္ရႏိုးႏိုးနဲ႔အေတာ္ၾကာ ရပ္ေနမိသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မ်က္ႏွာပူျခင္း။
"ဟင္ သခင္ႀကီးမလား"
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို လက္ကဆြဲရင္း
စကားဆိုလာတဲ့ Jungmin
ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတာ အေခၚအေဝၚေတြေတာင္
မေျပာင္းလဲပါလား။
"အင္း"
"အာ အိမ္ထဲႂကြပါအံုး သခင္ႀကီး"
ျပာျပာသလဲႏႈတ္ဆက္ခါ အိမ္ထဲသို အရင္ဝင္သြားသူ။
တကယ္ မေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ဘူးပဲ။
"မိန္းမေရ သခင္ႀကီး ေရာက္လာတယ္"
"ဟင္ သခင္ႀကီး ႂကြပါႂကြပါ႐ွင္"
ကိုယ္ကသာ စိတ္မလံုပဲ မ်က္ႏွာပူေနေပမယ့္
Jungmin တို႔လင္မယားကေတာ့
အရင္အတိုင္း အ႐ိုအေသမပ်က္လို႔
ပိုၿပီး အားနာစိတ္ကဝင္လာမိသည္။
"ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာလဲေတာ့
မသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ဘက္က..."
"သူငယ္ခ်င္း စ်ာပနာလာရင္း
လမ္းၾကံဳလို႔ပါ"
"ဪ ဟုတ္ကဲ့"
