𝑂𝑁𝐿𝑌 𝑇𝐻𝐸𝑁 🌧️ |Jikook <tamamlandı>

'3'

     Only Then ~ cover by Jungkook

  "Gel."

     Kapısının tıklatılmasıyla başını yaptığı besteden kaldırıp kapıdan içeri yavaşça süzülen bedene baktı Yoongi.

     Tahmin ettiği kişinin geldiğini gördüğünde ifadesi bozmadan ona ne olduğunu sorarcasına ona baktı.

  "Ş-şey h-hyung, ben biraz..."

     Cümlesini bitiremediğinde Yoongi yumuşak bir şekilde gülümsedi.

     Yoongi onunla ne olursa olsun gurur duyuyordu. Çünkü yaşıtlarına rağmen oldukça, güçlü, olgun ve başarılıydı.

  "Evet, Jungkook?"

     Jungkook, abisine bu konuda minnettardı. Onun yanındayken bir şey anlatmak zorunda kalmıyordu.

     Yoongi genellikle Jungkook'un ne derdi olduğunu anlıyordu ve onun iyi hissetmesini sağlıyordu. Üstelik anlatmak istemediği şeyleri anlatması için onu zorlamıyordu.

     Bunun için çok daraldığında ve güçsüz düştüğünde soluğu onun odasında veya fazla zaman geçirdiği stüdyosunda alıyordu.

  "Ben...biraz burada kalabilir miyim?"

     Yoongi şefkatle gülümsediğinde Jungkook'un tekrar gözleri doldu.

     Normalde sulu göz değildi. Ancak çok çabalamıştı, çok tutmuştu içinde. Şimdi ise her fırsatta patlak veriyordu.

  "Tabi ki Kook."

     Jungkook ağır ve küçük adımlarla Yoongi'nin oturduğu sandalyenin arkasındaki duvara dayalı olan koltuğa yattı.

     Jungkook o özlemi sayesinde yaptığı şey yüzünden o odada daha fazla kalmak istemiyordu.

     İki gün önce onu öptüğü odada pişmanlıklarını izleyerek kalmak canını yakıyordu, ki zaten canını yakan bir sürü şey vardı.

     Jungkook sadece bir acısından kaçmak istemişti.

     Ama Jungkook bununla yüzleşmesi gerektiği günün geleceğini biliyordu, aynı Yoongi'nin de bildiği gibi...

     Yoongi oturduğu sandalyeden kalkıp koltuğun yanında duran beyaz renkli battaniyeyi koltukta uzun boyuna rağmen iki büklüm uyuduğu için küçülen Jungkook'un üzerine örtmüştü.

     Jungkook, Yoongi'nin gözüne çok savunmasız görünmüştü.

     Yoongi gülümsedi ve Jungkook'un saçlarını hafifçe okşadı.

  "Jungkook, hepimiz seni çok seviyoruz... Senden anlatmanı istemeyeceğim. Çünkü senin için zamanı geldiğinde anlatacağını biliyorum. Ama her ne yaşıyorsan, artık onu atlatmalısın... Seni böyle halsiz görmeye alışkın değiliz. Belkide her şey senin düşündüğünden daha güzeldir, hm?..."

     Jungkook'un dolan gözlerinden birer damla yaş süzüldü.

     Jungkook da gülümsedi.

     Ama bu daha çok acı duygusu içeren bir ifadeydi. O atlatacağını düşünmüyordu.

     Çünkü ona göre 'aptalca' yaptığı 'hata' onun tüm ümitlerini yok etmişti. Gerçi...ümidide yoktu ki...

  "T-teşekkür ederim, h-hyung..."

     Yoongi bir kaç kez daha saçlarını okşadı maknea'nın.